อักษรจื๋อโนม
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
อักษรจื๋อโนม (Chữ-nôm script)เวียดนามถูกจีนปกครองนานนับพันปีระหว่างพ.ศ. 432 – 1481 เป็นผลให้ภาษาเขียนในทางราชการเป็นภาษาจีนโบราณที่รู้จักในชื่อจื๋อโญ ( Chữ-nho; 字儒) ในภาษาเวียดนามซึ่งยังใช้ต่อมาในเวียดนามคู่กับอักษรจื๋อโนม ( Chữ-nôm ;字喃) และโกว้ก หงือ( Quốc Ngữ,) จนถึงพ.ศ. 2461
ในช่วงประมาณ พ.ศ. 1500 ชาวเวียดนามปรับปรุงอักษรจีนใช้เขียนภาษาของตน เรียกว่าอักษรจื๋อโนมหรืออักษรใต้ ตัวอย่างที่เก่าที่สุดของอักษรนี้ เป็นจารึกโลหะที่เจดีย์เบ๋าอัน (Bao An) ในเยนลัง ( Yen Lang), จังหวัดวิญพู (Vinh Phu )อายุราว พ.ศ. 1752 ในช่วงพ.ศ. 1800 อักษรนี้เริ่มนำมาใช้ทางวรรณคดี นักเขียนชาวเวียดนามที่มีชื่อเสียงหลายคนเขียนงานของตนด้วยอักษณจื๋อโนม เช่น กวี เหงียน เทียน (Nguyen Thuyen) และเหงียน สิคอ( Nguyen Si Co; พ.ศ. 1900) เหงียน ตรัย (Nguyen Trai; พ.ศ. 2000), โฮคุยไล (HoQuy Ly; พ.ศ. 1900) ผู้แปลภาษาจีนเป็นภาษาเวียดนามและเขียนประกาศของทางราชการ
เมื่อมิชชันนารีชาวตะวันตกเข้ามาถึงเวียดนามเมื่อประมาณ พ.ศ. 2200 พวกเขาคิดค้นการเขียนภาษาเวียดนามด้วยอักษรละติน เรียก โกว้ก หงือ ใช้ในหนังสือสวดมนต์และหนังสือทางศาสนาอื่นๆ อักษรนี้มีผู้ประดิษฐ์หลายคน แต่ผู้ที่ได้รับการยกย่องมากที่สุดคือ อเล็กซานเดร เดอ โร( Alexandre de Rhodes) มิชชันนารีนิกายเยซูอิต ชาวฝรั่งเศส เริ่มมีการสอนอักษรโกว้ก หงือ ในโรงเรียนตั้งแต่ราว พ.ศ. 2300 แต่เป็นที่นิยมแพร่หลาย ในอีก 200 ปีต่อมา ปัจจุบัน ภาษาเวียดนามเขียนด้วยอักษรโกว้ก หงือ เพียงอย่างเดียว ส่วน อักษรจื๋อโนมใช้ในทางวิชาการเท่านั้น
อักษรจื๋อโนมเป็นรูปแบบผสมของอักษรจีนมาตรฐานกับสัญลักษณ์ที่ใช้เฉพาะภาษาเวียดนาม ในการนำอักษรจีนมาใช้ ผู้ประดิษฐ์จื๋อโนมยืมคำจีนมาเป็นจำนวนมากและปรับให้เป็นการออกเสียงของภาษาเวียดนาม ทำให้มี 2 คำสำหรับสิ่งเดียวกันคือ คำ จีน-เวียดนาม กับ คำที่มีต้นกำเนิดในภาษาเวียดนาม สัญลักษณ์ใหม่จะรวมสัญลักษณ์ที่แสดงความหมายและแสดงการออกเสียงในภาษาเวียดนาม
[แก้] แหล่งข้อมูลอื่น
- จื๋อโนม ((อังกฤษ))
