اتحادیه کمونیست‌های ایران (سربداران)
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
اتحادیه کمونیست‌های ایران(سربداران) سازمانی مائوئیست بود که ابتدا علیه رژیم شاه و سپس علیه جمهوری اسلامی ایران فعالیت می‌کرد
این سازمان که در دههٔ ۵۰ و از وحدت چند گروه مائوئیست تشکیل شده بود تاریخ پرفراز و نشیبی دارد و در عملیات مسلحانهٔ متعددی از شمال ایران تا کردستان شرکت جسته است.[نیاز به ذکر منبع] در طول تاریخ این سازمان همیشه مائوئیست بود و در ضمن همیشه بر این‌که جامعهٔ ایران سرمایه داری نیست و "نیمه مستعمره-نیمه فئودالی" است تاکید داشت، با این حال بارها تغییر ایدئولوژی و استراتژی و تاکتیک داد.
این سازمان در سال‌های مختلفی نشریه حقیقت را منتشر می‌کرد و امروز نیز حزب کمونیست ایران(مارکسیست-لنینیست-مائوئیست) این نشریه را منتشر می‌کند.
این سازمان در دههٔ ۸۰ پایه گذار تأسیس حزب کمونیست ایران(مارکسیست-لنینیست-مائوئیست) شد و امروز این حزب راه آن اتحادیه را ادامه می‌دهد.
[ویرایش] تاریخچه
اتحادیه کمونیست‌های ایران در سال ۱۳۵۵ با وحدت "سازمان انقلابیون کمونیست" و "گروه پویا" (از بازماندگان "گروه فلسطین") تأسیس شد.
این اتحادیه بسیار کوچک بود و بیشتر در جنبش دانشجویی خارج از کشور فعالیت می‌کرد. در مباحثات تئوریک مختلف این سازمان طرفدار انقلاب فرهنگی چین و مبارزهٔ مائو علیه خروشچف و رهبری وقت شوروری بود و با جریاناتی مثل حزب توده، سه جهانی‌ها، اکونومیست‌ها و مشی چریکی‌ها مخالف بود.
پس از انقلاب ایران در سال ۱۳۵۷ این اتحادیه فعالیت خود در داخل کشور را گسترش داد و گروه‌هایی چون "گروه مبارزه در راه آزادی طبقه کارگر" و "رزم خونین" نیز به آن پیوستند.
این اتحادیه در دوران انقلاب در مبارزات کارگری همچون سندیکای پروژه‌ای آبادان و اتحادیه شوراهای کارگری گیلان نقش‌هایی داشت و در ضمن به جنگ نیروهای اپوزیسیون علیه جمهوری اسلامی در کردستان پیوست. این اتحادیه "تشکیلات پیشمرگه زحمتکشان کردستان"را از همین‌رو در کردستان تأسیس کرد. اتحادیه در ضمن در مبارزات دهقانان ترکمن صحرا و مردم عرب خوزستان نیز نقش داشت و سازمان‌های فرعی دیگری همچون "جمعیت زنان مبارز" و "سازمان توده‌ای انقلابی دانش‌جویان و دانش‌آموزان(ستاد)" را نیز تشکیل داد.
سال ۱۳۶۰ سال مهمی در تاریخ این اتحادیه و کلا تاریخ مائوئیسم در ایران است. در این سال و از اواخر تابستان این سال این اتحادیه نیروهای خود را به جنگل‌های اطراف آمل برد و از آن‌جا جنگ‌هایی علیه جمهوری اسلامی را سازماندهی کرد و نهایتا "قیام ۵ بهمن ۱۳۶۰" را در آمل سازمان داد. این قیام شکست خورد و اکثر رهبران این اتحادیه اعدام شدند اما از آن پس جایگاهی ویژه در ببین چپ‌های ایران یافته بودند و تا همین امروز نیز قیام ۵ بهمن توسط گروه‌های مختلفی گرامی داشته می‌شود.
پس از شکست قیام آمل این اتحادیه ضربات بسیاری خورد و بخش عمده رهبری و کادرهای آن متلاشی شدند و بحران‌های تئوریک و سیاسی بسیاری نیز در آن درگرفت.
در بهار ۱۳۶۲ شورای چهارم اتحادیه کمونیست‌های ایران برگزار شد و تا حدودی بازسازی شد. اما با این حال مجدداً پس از این شورا بسیاری از رهبران و کادرهای اتحادیه دستگیر و اعدام شدند.[نیاز به ذکر منبع]
در سال ۱۳۶۳ این اتحادیه به همران سازمان‌های مائوئیست دیگر در سراسر دنیا "جنبش انقلابی انترناسیونالیستی" را بنیان گذاشتند.
در سال ۱۳۶۴ این اتحادیه مجدداً به تلاش برای مبارزهٔ مسلحانه علیه رژیم ادامه داد که باعث از هم پاشیدن مجدد تشکیلات آن شد. از این تاریخ به بعد این اتحادیه بیشتر در کردستان فعالیت داشت و علیه جریانات متعددی که "انحلال طلب" و "رفرمیست" می‌خواند و به ویژه علیه حزب کمونیست ایران فعالیت می‌کرد.
در اواخر دههٔ ۶۰، این حزب با رد خیلی از تزها و شعارهای قبلی خود مثل "جنگ خلق در مناطق روستایی و قیام در شهرها"، "راه انقلاب" و غیره استراتژی "جنگ درازمدت خلق،محاصره شهرها از طریق دهات" را پیش گرفت و بر "مارکسیست-لنینیست-مائوئیست" بودن خود تاکید کرد.
در اردیبهشت ۱۳۸۰ این اتحادیه کنگره موسس حزب کمونیست ایران(مارکسیست-لنینیست-مائوئیست) را برگزار کرد و پس از مباحثاتی این حزب را در اول ماه می‌آن سال تأسیس کرد.
حزب کمونیست ایران(مارکسیست-لنینیست-مائوئیست) ادامه جریان اتحادیه کمونیست‌های ایران(سربداران) است.
