ایران در دوران خلافت
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
پس از هجرت محمد از مکه به مدینه، در سرتاسر شبه جزیره عربستان اکثر قبایل عرب به دین اسلام در آمدند و محمد مردم ممالک مجاور را نیز به دین اسلام دعوت کرد. ابوبکر که به خلافت رسیده بود ، تصمیم گرفت این برنامه را دنبال کند. پس از آنکه ابوبکر در خلافت خود مستقر شد به پیروی از محمد حمله به دو دولت بزرگ ساسانی و بیزانس را آغاز کرد.
پس از ابوبکر، عمر در خلافت مستقر شد. عمر نیز « سعدبن ابی وقاص » را با سپاهی که عده آنان به سی و چند هزار می‌رسید به جنگ با ایرانیان گسیل داشت. مسلمانان در نهاوند ایرانیان را شکستی سخت دادند. پس از فتح نهاوند، همدان نیز به دست مسلمانان افتاد.
پس از کشته شدن عمر در سال 23 ( ه.ق.) عثمان به خلافت رسید. او « عبدالله بن عامربن کریز » را که جوانی بیست و پنج ساله بود والی بصره کرد. عبدالله بن عامر شورش مردم فارس را خوابانید و استخر و اردشیر خوره و دارابگرد را دوباره به دست آورد. همچنین امیرانی را بر شهرهای خراسان و کرمان و مکران و سیستان تعیین کرد و خود برای سرکوب قیام مردم خراسان حرکت نمود. عبدالله بن عامر قیام مردم کرمان و سیستان را آرام کرد و عامل وی ، تا زابلستان و کابل پیش رفت.
