ادبیات پشتو

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

ادبیات زبان پشتو از دیرباز بیشتر شفاهی بوده^{[نیاز به ذکر منبع]} و سبک‌های رایج در آن در زمینه‌های قصیده، خوابنامه، الفنامه، ساقی‌نامه، رباعی، مثنوی، غزل، مناجات، حمد، نعت و افسانه بوده است.^{[نیاز به ذکر منبع]}

در زمینه نوشتاری ادب پشتو تقریباً همه به صورت شعر بوده^{[نیاز به ذکر منبع]} و از زمان شاعر جنگاور، خوشحال‌خان ختک (1613-1694)[1] آغاز شده و با آثار رحمان‌بابا ادامه یافته است.^{[نیاز به ذکر منبع]}

سبک‌های مهم ادبیات نوشتاری پشتو به هفت سبک بخش می‌گردد^{[نیاز به ذکر منبع]}:

• سبک روشانیان
• سبک اخوان درویزه
• سبک خوشال بابا
• سبک عبدالرحمان بابا
• سبک عبدالحميد بابا
• سبک پیرمحمد کاکر
• سبک حمزه بابا

[ویرایش] منابع

ویکی‌پدیاهای پشتو و انگلیسی.