ابن عربی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
ابوبکر محمّد بن علی بن محمّد بن احمدبن عبدالله بن حاتم طائی از عارفان بزرگ است. وی در سال ۵۶۰ (ه.ق.) در شهر مورسیای اسپانیا به‌دنیا آمد. از جملهٔ مشهورترین القابش الشّیخ‌الاکبر، و محی‌الدّین‌ست، به ابن‌افلاطون و ابن‌سُراقه (در اندلس) هم معروف بود، و در شرق به ابن عربی شهرت دارد.
ورود رسمی ابن عربی به تصوف در سنّ ۲۱ سالگی یعنی در سال ۵۸۰ (ه.ق.) روی‌داد، ولی او به‌زودی و در زمانی اندک بلندآوازه گردید، و مشایخ زمانش به دیدار او شتاب‌نمودند. محی‌الدّین آثاری گران‌سنگ و پرارزش در شاخه‌های مختلف حکمت و علم پدیدآورد، تصوف را به نوعی فلسفه تبدیل‌کرد، و در نوشته‌هایش عقاید و باورهای بسیاری از مکاتب را تبیین و تفسیرنمود (ص-ص ۵۱ - ۵۵ مفاتیح‌الاعجاز فی شرح گلشن راز.)
[ویرایش] آثار ابن عربی
ابن عربی را نویسنده‌ای پرکار ذکرکرده‌اند که آثار زیادی را از خود برجای‌نهاده‌است. مهمترین آنها بدین قرارند:
- فتوحات مکیه
- فصوص‌الحکم
- دیوان ابن عربی
- ترجمان‌الاشواق و شرح آن
نگا.: فهرست كامل كتب ابن عربی
[ویرایش] منابع
- مفاتیح‌الاعجاز فی شرح گلشن راز، تألیف شمس‌الدّین محمّد لاهیجی (۹۱۲ هجری قمری)، با مقدّمه، تصحیح وتعلیقات محمّدرضا برزگر خالقی، و عفّت کرباسی، انتشارات روزبه، تهران، بهار ۱۳۷۸
[ویرایش] جستارهای وابسته
- حافظ
- جامی
- شاه نعمت‌الله ولی
- رینولد نیکلسون
- ادبیات عرفانی
