حکمت
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
علامه طباطبایی در تعریف حکمت می‌فرماید:«حکمت قضایای مطابق با واقع است. قضایایی که به گونه‌ای سعادت انسانی را در بر می‌‌گیرد؛ مثل معارف الهی مربوط به مبداء و معاد.»
حکمت از جمله بخشش‌های خداوند در دنیا به صالحان است. خداوند به برخی از بندگان که تشنه معرفت و جویای حقیقت‌اند، به پاس عبودیت‌شان، حکمت می‌بخشد و آنان را سیراب می‌کند. هیچ سرمایه‌ای به ارزش و بزرگی حکمت نیست. خداوند متعال دنیا را «متاع قلیل» (کالایی کم‌ارزش) می‌داند در حالی که حکمت را «خیر کثیر» می‌داند. در آیه ۲۶۹ سوره بقره چنین آمده است:«من یوت الحکمة فقد اوتی خیراً کثیراً» (هر کس از حکمت برخوردار شود، از خیر کثیر برخوردار گشته است.)
لقمان حکیم از آن جهت حکیم بود و به آن حکیم گفته می‌‌شد که حقایق ناب مطابق با واقع در ابعاد مختلف اعتقادی، اخلاقی، عملی، با جان او عجین و در عملش متبلور بود.
[ویرایش] منبع
تفسیر المیزان ج۲، آیه ۲۶۹ بقره
