Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ) ήταν η μεγαλύτερη ένοπλη οργάνωση, προσκείμενη στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, κατά την διάρκεια του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου (1946 — 1949).
Πίνακας περιεχομένων |
[Επεξεργασία] Ιστορία
Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από την ναζιστική κατοχή και την συμφωνία της Βάρκιζας, οι αγγλικές εκστρατευτικές δυνάμεις μαζί με τον κυβερνητικό Εθνικό Στρατό παρέταξαν 60.000 στρατιώτες, 200 τανκς και 80 αεροπλάνα και για να αντιμετωπίσουν το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ). Στην χώρα υπήρχαν ήδη 166 ομάδες αντικομμουνιστών, όπως των Σούρλα και Καλαμπαλίκη στην Θεσσαλία, του Παπαδόπουλου στην Μακεδονία κ.α. Στοιχεία του «Δ.Σ. Εθνικής Αλληλεγγύης» αναφέρουν ότι μέχρι τις 31 Μαρτίου 1946 είχαν συμβεί πανελλαδικά, εις βάρος πιθανών κομμουνιστών 1.289 φόνοι, 6.671 τραυματισμοί, 31.632 βασανισμοί, 84.931 συλλήψεις, 165 βιασμοί και 18.767 λεηλασίες. Οι φυλακισμένοι ύποπτοι κομμουνιστές υπερέβαιναν τους 30.000. Για τις δολοφονίες υπεύθυνοι, σύμφωνα με τον ΔΣΕ, ήταν αντικομμουνιστικές ομάδες, εθνοφύλακες, χωροφύλακες και μέλη του αγγλικού στρατιωτικού σώματος.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι διωκόμενοι κομμουνιστές άρχισαν να σχηματίζουν τις αντάρτικες Ομάδες Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών (ΟΠΛΑ). Ως το καλοκαίρι του 1946 είχαν ιδρυθεί αρχηγεία των ΟΠΛΑ σε περιοχές σε όλη την Ελλάδα. Η απαρχή του ένοπλου αγώνα των υπήρξε η επίθεση στην χωροφυλακή Λιτοχώρου στις 31 Μαρτίου 1946, ημέρα εκλογών, από τριάντα τρεις αντάρτες. Καθοδηγητής του ένοπλου αγώνα και ιδρυτής του ΔΣΕ υπήρξε το ΚΚΕ. Η δράση των αντάρτικων ομάδων συντονιζόταν από το Γενικό Αρχηγείο Ανταρτών, το οποίο δημιουργήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 1946 με αρχηγό τον Μάρκο Βαφειάδη. Με την διαταγή υπ' αριθμόν 19 του Γενικού Αρχηγείου στις 27 Δεκεμβρίου του 1946 οι αντάρτικες δυνάμεις μετονομάζονται σε «Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας». Η σχετική διαταγή[1] αναφέρει για τον ΔΣΕ: «Είναι ο εθνικός λαϊκός επαναστατικός στρατός της καινούργιας Δημοκρατικής Ελλάδας και παλεύει με το όπλο στο χέρι για την Εθνική μας ανεξαρτησία και την Λαϊκή Δημοκρατία».
Η μεγαλύτερη μάχη του τρίχρονου Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου πραγματοποιήθηκε στο όρος Γράμμο. Στην μάχη αυτή με την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Κορωνίς» ο κυβερνητικός Εθνικός Στρατός παρέταξε 100.000 στρατιώτες και ο ΔΣΕ 12.000. Η μάχη κράτησε από τις 16 Ιουνίου μέχρι και τις 21 Αυγούστου 1948. Αυτή την μέρα οι δυνάμεις του ΔΣΕ μετά από σκληρή μάχη έσπασαν τον κλοιό του κυβερνητικού στρατού πραγματοποιώντας ελιγμό προς ανατολικά, στην περιοχή του Βίτσι. Ο ελιγμός από το Γράμμο στο Βίτσι θεωρείται μία από τις σημαντικότερες, από στρατιωτικής πλευράς, κινήσεις τακτικής του ΔΣΕ κατά τη μάχη. Κατά τα τέλη Αυγούστου του 1949 ο κυβερνητικός στρατός, με την βοήθεια τώρα και αμερικανικών δυνάμεων, σύνολο 100.000 στρατιώτες, νίκησε στρατιωτικά τον ΔΣΕ στο μέτωπο Γράμμο-Βίτσι. Κατόπιν από αυτήν την ήττα οι αντάρτες του ΔΣΕ πέρασαν τα σύνορα, στην Αλβανία.
[Επεξεργασία] Ο όρκος του μαχητή του ΔΣΕ
Αυτή το άρθρο ή η ενότητα είναι υποψήφιο/α για μεταφορά στη Βικιθήκη.
Το παρόν άρθρο ή η ενότητα αυτή είναι εξ' ολοκλήρου ή κατά σημαντικό μέρος πρωτογενές κείμενο. Αν μπορεί να υποστεί επεξεργασία ώστε να αποκτήσει εγκυκλοπαιδική μορφή, κάντε το και αφαιρέστε αυτό το μήνυμα ή βοηθήστε ώστε να μεταφερθεί στη Βικιθήκη.
Το παρακάτω κείμενο ήταν ο όρκος τον οποίον υποχρεούνταν να ασπαστούν και να τηρήσουν τα μέλη του ΔΣΕ. Το μέλος ορκιζόταν κατά την ένταξή του:
«Εγώ, παιδί του λαού της Ελλάδας και μαχητής του ΔΣΕ, ορκίζομαι να πολεμήσω με το όπλο στο χέρι, να χύσω το αίμα μου και να δώσω και την ίδια μου τη ζωή για να διώξω απ’ τα χώματα της πατρίδας μου και τον τελευταίο ξένο καταχτητή. Για να εξαφανίσω κάθε ίχνος φασισμού. Για να εξασφαλίσω και να υπερασπίσω την εθνική ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μου. Για να εξασφαλίσω και να υπερασπίσω τη δημοκρατία, την τιμή, την εργασία, την περιουσία και την πρόοδο του λαού μου.
Ορκίζομαι να 'μαι καλός, γενναίος και πειθαρχικός στρατιώτης, να εχτελώ όλες τις διαταγές των ανωτέρων μου, να τηρώ όλες τις διατάξεις του κανονισμού και να κρατώ τα μυστικά του ΔΣΕ.
Ορκίζομαι να 'μαι υπόδειγμα καλής συμπεριφοράς προς το λαό, φορέας και εμψυχωτής στη λαϊκή ενότητα και συμφιλίωση και να αποφεύγω κάθε πράξη που θα με εκθέτει και θα με ατιμάζει, σαν άτομο και σαν μαχητή.
Ιδανικό μου έχω τη λεύτερη και ισχυρή δημοκρατική Ελλάδα και την πρόοδο και ευημερία του λαού. Και στην υπηρεσία του ιδανικού μου θέτω το όπλο μου και τη ζωή μου.
Αν ποτέ φανώ επίορκος και από κακή πρόθεση παραβώ τον όρκο μου ας πέσει πάνω μου αμείλικτο το τιμωρό χέρι της πατρίδας και το μίσος και η καταφρόνια του λαού μου.» [1] [2]
[Επεξεργασία] Σημειώσεις
- ↑ Ημερήσια Διαταγή Γενικού Αρχηγείου ΔΣΕ, 28 Δεκεμβρίου 1946
[Επεξεργασία] Βιβλιογραφία
- Νίκος Κυρίτσης, «Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας, βασικοί σταθμοί του αγώνα», Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή
[Επεξεργασία] Πηγές
- «Ο όρκος του μαχητή» - Πηγή: Δικτυακός ιστότοπος της «Πολιτικής Επιτροπής για την Ανασύνταξη του ΚΚΕ, 1918 - 1955». Ανακτήθηκε: 15 Ιουλίου 2006
- «Ο όρκος του μαχητή του ΔΣΕ» - Πηγή: rizospastis.gr, δικτυακός ιστότοπος της εφημερίδας «Ριζοσπάστης» του ΚΚΕ. Ανακτήθηκε: 15 Ιουλίου 2006