Κοινωνία και Δίκαιο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Σ΄ ολόκληρο το ζωικό βασίλειο διαπιστώνεται η ανάγκη της κοινωνικής συμβίωσης των μελών του κάθε είδους για την επιβίωσή τους. Στο ανθρώπινο γένος η ανάγκη της εξασφάλισης των μέσων επιβίωσης καθιστά περισσότερο επιτακτική την συμβίωση αυτή που ορίσθηκε να λέγεται κοινωνία.

Ο Αριστοτέλης συνήθιζε να λέει: Εκείνος που δεν ζει με άλλους ανθρώπους ή είναι θηρίο ή είναι Θεός. Και αυτό έρχεται να επισφραγίσει το γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει έξω από τη κοινωνία. Η ανθρώπινη όμως αυτή συμβίωση προκειμένου να καταστεί δυνατή παρέστη εξ υπ΄ αρχής ανάγκη επιβολής περιορισμών στις ενέργειες των διαβιούντων σ΄ αυτή.

Ακόμα και στις πρωτόγονες κοινωνίες απαντώνται κανόνες καθοριστικοί της συμπεριφοράς των μελών μεταξύ τους. Οι κανόνες αυτοί στην αρχή εμφανίζονται ως ταμπού, συνήθειες και έθιμα, ιερές επιταγές κλπ, ενώ στις εξελιγμένες και οργανωμένες κοινωνίες υπό μορφή κανόνων δικαίου που είτε επιτάσσουν είτε απαγορεύουν, επιβάλλοντας κυρώσεις στους μη συμμορφούμενους, είτε ακόμα παρέχοντας κάποια εξουσία π.χ. στη προστασία της ζωής, της περιουσίας, της τιμής κλπ καθιστώντας έτσι δυνατή όχι μόνο την ύπαρξη της ανθρώπινης κοινωνίας αλλά και την διατήρηση και πρόοδό της.

Το σύνολο των παραπάνω καθοριστικών κανόνων συμπεριφοράς των μελών μιας κοινωνίας αποτελεί την ενότητα που σήμερα ονομάζουμε Δίκαιο.

Το Δίκαιο λοιπόν έστω και δημιούργημα της κοινωνίας αποτελεί προϋπόθεση για την ύπαρξη και διατήρηση της κοινωνικής συμβίωσης. Δίκαιο και Κοινωνία συνυπάρχουν και συμπλέκονται ως έννοιες άρρηκτα συνδεμένες μεταξύ τους έτσι ώστε χωρίς τη μία να μη μπορεί να υπάρξει η άλλη.

Αναρχούμενη κοινωνία, ουδέποτε υπήρξε και ούτε είναι δυνατόν ποτέ να υπάρξει και αν συμβαίνει κάποια συνήθως νεαρά άτομα να προβάλλονται ως «αναρχικοί» ή «ανάρχες» λεγόμενοι, ίσως να επαναστατούν σε άθλια και κίβδηλα κατεστημένα που ανέχεται η κοινωνία και διατηρεί η «Αρχή» ή Εξουσία παρά τις μεγαλοστομίες της.