Λεσβιακός φεμινισμός

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο λεσβιακός φεμινισμός είναι μια φεμινιστική ιδεολογία, περισσότερο δημοφιλής στη δεκαετία του ’70 και στις αρχές της δεκαετίας του ’80, που υποστηρίζει την άποψη πως ο λεσβιασμός είναι η λογική κατάληξη του φεμινισμού. Αν και πολλοί δυσφημιστές του φεμινισμού έχουν κάνει τον ίδιο ισχυρισμό για να μειώσουν τον φεμινισμό, οι λεσβιακοί φεμινιστές αντιθέτως τον υποστήριξαν για να προωθήσουν τον λεσβιασμό.

Είναι σημαντικό να μην γίνει σύγχυση μεταξύ όλων των λεσβιών που είναι φεμινίστριες και των λεσβιακών φεμινιστών. Το να είσαι λεσβιακός φεμινιστής σημαίνει να είσαι οπαδός μιας πολύ συγκεκριμένης ιδεολογίας με την οποία δεν συμφωνούν όλες οι λεσβίες που είναι φεμινίστριες.

Το σημαντικότερο αξίωμα του λεσβιακού φεμινισμού είναι πως όλες οι γυναίκες μπορούν και πρέπει να γίνουν λεσβίες με σκοπό να επενδύσουν την πλειονότητα της ενεργειάς τους στην παροχή αγάπης και υποστήριξης στις γυναίκες. Οι λεσβιακοί φεμινιστές υποστηρίζουν πως το να συνεχίσουν να έχουν σεξουαλικές σχέσεις με άντρες σημαίνει να παραμείνουν παγιδευμένες στο καταπιεστικό ετεροφυλοφιλικό πρότυπο στο οποίο οι μεροληπτικοί εργατικοί νόμοι που εμποδίζουν τις γυναίκες να κερδίσουν όσα οι αρσενικοί σύντροφοί τους ή ακόμα και να πληρώσουν το κόστος μιας καλής ποιότητας και πλήρους απασχόλησησης υπηρεσίας φύλαξης των παιδιών τους χρησιμοποιούνται για να πιέσουν τις παντρεμένες γυναίκες να παρατήσουν τις καριέρες τους και να γίνουν νοικοκυρές εξαρτώμενες οικονομικά από τους άντρες τους. Ακόμη και αμφιφυλόφιλες γυναίκες σε σεξουαλικές σχέσεις με αρσενικούς συντρόφους ενθαρρύνονται από τον λεσβιακό φεμινισμό να αφήσουν τους αρσενικούς συντρόφους τους και να έχουν σεξουαλικές σχέσεις αποκλειστικά με γυναίκες.

Οι λεσβιακοί φεμινιστές δεν θεωρούν πως όλες οι λεσβίες έχουν συνειδητά επιλέξει να γίνουν λεσβίες για φεμινιστικούς λόγους. Ωστόσο, οι λεσβιακοί φεμινιστές έχουν παραδοσιακά υποστηρίξει πως όλες οι λεσβίες έχουν τουλάχιστον υποσυνείδητα αισθανθεί έλξη προς τις γυναίκες παρά προς τους άντρες εξαιτίας της επιθυμίας τους για ισότητα στις σεξουαλικές στους σχέσεις.

Αν η ίδρυση του λεσβιακού φεμινιστικού κινήματος θα έπρεπε να σημειωθεί σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή, αυτή η στιγμή πιθανόν να ήταν τον Μάιο του 1970 όταν οι Ριζοσπαστικές λεσβίες (Radicalesbians), μια ακτιβίστικη ομάδα 20 λεσβίων οδηγούμενες από την λεσβία συγγραφέα Rita Mae Brown, κατέλαβαν (απρόσκλητες) μια διάσκεψη στη Νέα Υόρκη γνωστή ως το Συνέδριο για την Ένωση των Γυναικών (Congress to Unite Women), ανέβηκαν στην εξέδρα φορώντας μπλούζες που ανέγραφαν τις λέξεις “Αρωματισμένη Απειλή” (“Lavender Menace”), απαίτησαν το μικρόφωνο, και διάβασαν σε περίπου 400 φεμινιστές το δοκίμιό τους The Woman-Identified Woman, το οποίο έθετε τις βασικές αρχές του λεσβιακού φεμινιστικού κινήματος.

Εξαιτίας της εστίασής του στην ανάγκη για ισότητα στις σεξουαλικές σχέσεις, ο λεσβιακός φεμινισμός έχει παραδοσιακά συνδεθεί με αντίθεση σε κάθε μορφή σαδο-μαζοχισμού. Αντιτίθεται επίσης σε κάθε μορφή εγχείρησης αλλαγής φύλου, για τους ίδιους λόγους που ο φεμινισμός γενικά είναι παραδοσιακά αντίθετος σε αισθητικές επεμβάσεις όπως τα εμφυτεύματα στήθους που γίνονται για την επαύξηση της γυναικείας θελκτικότητας: ο φεμινισμός (με την εξαίρεση κάποιων πιο πρόσφατων συγκεκριμένων κλάδων του φεμινισμού όπως ο τρανσφεμινισμός) παραδοσιακά αποθαρρύνει το να μεταχειρίζεται κανείς την δυστυχία για το σώμα του ως ένα πρόβλημα με το σώμα του, και ενθαρρύνει την μεταχείριση της ως ένα πρόβλημα με κοινωνικές δυνάμεις που έχουν δράσει έτσι ώστε να αισθανόμαστε δυστυχισμένοι με το σώμα μας.

Το λεσβιακό διαχωριστικό κίνημα είναι μια λογική συνέχιση των λεσβιακών φεμινιστικών ιδεών, και επικεντρώνεται γύρω από τη δημιουργία ξεχωριστών κοινωνιών αποκλειστικά για λεσβίες γυναίκες.