Νεοπυθαγορισμός
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο νεοπυθαγορισμός ήταν φιλοσοφική κίνηση περί τον 1ο αιώνα π.Χ., που εμφανίσθηκε στην Ιταλία, για την αναβίωση της Πυθαγόρειας φιλοσοφικής Σχολής, που είχε διαλυθεί στα μέσα του 5ου π.Χ. αιώνα, μετά από εξέγερση και πυρπόληση της εις Κρότωνα Σχολής, με αποτέλεσμα οι πλείστοι των μαθητών τότε να φονευθούν.
Όμως τον 1ο αιώνα π.Χ. αρχίζουν να εμφανίζονται ομαδικά οι πρώτοι εκπρόσωποι της νέας αυτής Πυθαγόρειας φιλοσοφικής κίνησης μεταξύ των οποίων ήταν ο Νιγίδιος Φίγουλος φίλος του Κικέρωνα καθώς και οι δύο Σέξτιοι.
Κατά την εποχή του Νέρωνα περιερχόταν τις διάφορες περιοχές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ο Απολλώνιος ο Τυανεύς ο οποίος κατά τη λαϊκή αντίληψη, είχε την ικανότητα να επιτελεί θαύματα και θεουργικές τελετουργίες. Τον βίο και τη δράση αυτού περιέγραψε ο επίσης Νεοπυθαγόρειος Φιλόστρατος που έζησε το πρώτο ήμισυ του 3ου αιώνα μ.Χ.
Κατά τον 2ο αιώνα αξιόλογος αντιπρόσωπος του Νεοπυθαγορισμού αναφέρεται ο Νουμίνιος εκ της Απαμείας της Συρίας. Επίσης στους Νεοπυθαγορείους ανήκει και ο Μοδεράτος (1ος αιών μ.Χ.) που ασχολήθηκε με την ερμηνεία των αριθμητικών πυθαγορείων συμβόλων (τους αριθμούς) καθώς και ο μαθηματικός Νικόμαχος ο Γερασηνός που συνέγραψε την «Αριθμητική Εισαγωγή». Στο σύνολο αναφέρονται περίπου 50 συγγραφείς Νεοπυθαγόρειοι και 90 τίτλοι βιβλίων τους.
Γενικά οι Νεοπυθαγόρειοι αναμείγνυαν στοιχεία απ΄ όλα τα παλαιότερα φιλοσοφικά συστήματα σε μαθηματικές αναζητήσεις. Πίστευαν στην αθανασία της ψυχής και στην ύπαρξη ενός ιδεώδους κόσμου των αριθμών. Η δε κοσμοθεωρία τους προσπαθούσε να εναρμονίσει τη θρησκευτική πίστη με τα διδάγματα της φιλοσοφίας και των επιστημών χωρίς όμως και να παραγνωρίζει την Ηθικολογία τον Ασκητισμό, τις θεουργικές τελετές, την Μαγεία και τον Αποκρυφισμό
