آثار نوشتاری بودایی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
زبان مادری بودا به احتمال زیاد زبان پالی بوده است که یکی از گویشهای هندوآریایی میانه و خویشاوند با سانسکریت است. نوشته‌های بنیادین بودایی نیز بیشتر به این زبان و در سریلانکا نگاشته شده است. آن مجموعه از آثار بودایی که سخن شخص بودا بشمار می‌رود به سه بخش تقسیم می‌گردد و جمعآ سه سبد نامیده می‌شود. موضوع مجموعه یا سبد نخست، انظباط راهبان، سبد دوم گفتمانهای بودا و سبد سوم آموزه‌های دیگر است. نام این مجموعه‌ها بترتیب وینیه پیتکه (پرورش نامه)، سوتّه پیتکه (سوره نامه) و ابی دمّه پیتکه (کتاب تفاسیر آیین) است. سه سبد خود از ۲۹ کتاب جداگانه تشکیل شده اند. مجموعه دوم یعنی سوره نامه خود پنج زیرمجموعه (نیکایا) را در بر می‌گیرد. یکی از این زیرمجموعه‌ها کودکا-نیکایا (مجموعه متون کوتاه) است که معروفترین کتاب آن بنام دمّا پادا با نام پارسی راه حق بتازگی بدست آقای رضا علوی مستقیمآ از زبان پالی به پارسی برگردانده شده و در سال ۱۳۸۰ از سوی نشر فرزان روز در تهران چاپ گشته است. نمونه‌ای از سخنان بودا در کتاب راه حق:
(سوره گل، بند ۵۰) آدمی باید به کرده و ناکرده خود بنگرد، نه به خطای دیگران، و نه به آنچه کرده یا نکرده اند.
(سوره خشم، بندهای ۲۲۷-۲۲۹) ای اتولا! (نام یکی از پیروان بودا) از قدیم گفته اند -و این سخن امروز نیست- نکوهش کنند آن را که سکوت کرد و آن را که زیاده سخن گفت و آن را که به اندازه سخن گفت. کسی در این جهان بی نکوهش نیست. نبوده است و نخواهد بود و نیست اکنون کسی که یکسره درخور نکوهش باشد یا آن کس که یکسره درخور ستایش. مگر آن کسی که دانایان بستایندش. آن کس که داناست و فارغ از آلودگیها و در راه معرفت کوشا.
پیرامون سده دوم پیش از زایش مسیح (۳۰۰ سال پس از بودا) کتابهای فراوان دیگری به رشته نگارش درآمد که بنیاد شاخه‌های گوناگون مهراهی (مهایانی) شدند. از این کتابها یا به قولی سوره‌ها (سوتراها) ۶۰۰ عدد بجا مانده است که جمعآ بنام سوره‌های مهراهی (مهایانا سوترا) مشهورند. از برجسته‌ترین این سوره‌ها می‌توان از سوره فراسوی فرزانگی (پرگیا پارمیتا) نام برد که پایه شکلگیری مکتب مادیمکه شد یعنی همان مکتب و دبستان بودایی که در میان مردم تبت رواج دارد. سوره دل (پرگیا-پارمیتا-هریدیه-سوترا) که بخشی است از این کتاب از سوی آقای عسکری پاشایی بهمراه توضیحاتی پردامنه و نغز به پارسی ترجمه شده و در کتاب ایشان بنام فراسوی فرزانگی از سوی نشر نگاه معاصر در سال ۱۳۸۱ به چاپ رسیده است. اثر برجسته دیگر، سوره نیلوفر (سد-درمه-پوندریکه-سوترا) است که محبوبیت زیادی در چین و ژاپن دارد. سوره گل آذین (اوتمسکه سوترا) متنی بنیادی برای بوداگرایی هوا ین در چین شد و سوره شادبوم (سوکاوتی-ویوهه-سوترا) به شکلگیری بوداگرایی پاکبوم در ژاپن انجامید.
بجز سوره‌ها آثار بودایی بسیاری پدید آمده که در مقوله تفسیر و جستار بشمار می‌آید. این آثار که به شاسترا معروفند دربردارنده چکامه و آثار ادبی نیز می‌شود و بیشتر به زبانهای پالی، سانسکریت، چینی، ژاپنی و تبتی نگاشته شده اند.
جمعبندی:
نوشته‌های بنیادین بودایی:
۱. سه سبد: پرورش نامه، سوره نامه، کتاب تفاسیر آئین ۲. سوره ها: فراسوی فرزانگی، سوره نیلوفر، سوره گل آذین، سوره پاکبوم .... (۶۰۰ کتاب). ۳. تفسیرها
