باتلاق
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
باتلاق پهنهای از زمین پست است که از رطوبت اشباع شده و معمولاً رستنیهایی بر آن روئیده باشد و بر خلاف مانداب پوشیده از آب نیست و بر خلاف خلاش رستنیهای آن در حال پوسیدن نیستند، گرچه واژههای باتلاق و مانداب و خلاش به طور مترادف هم استفاده شدهاند.
از معروفترین باتلاقهای ایران میتوان از باتلاق گاوخونی نام برد.
[ویرایش] منابع
جعفری، عباس، فرهنگ بزرگ گیتاشناسی (اصطلاحات جغرافیایی)، تهران: انتشارات گیتاشناسی، چاپ دوم، ۱۳۷۲ خورشیدی.