بنی‌اسرائیل
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
بنی اسرائیل به فرزندان و نوادگان یعقوب گفته می‌شود.
اسرائیل واژه‌ای عبری به معنای بنده خدا و نیز لقب یعقوب است. از این رو به فرزندان و نوادگان او «بنی اسرائیل» گفته می‌شود. بنا بر داستان ها با رفتن یوسف به مصر و سپس رفتن یعقوب و دیگر فرزندانش به آنجا و فراوان‌شدن تعداد نوادگان او، بنی اسرائیل به صورت خاندانی پر جمعیت در مصر درآمد. این جمعیت که فرزندان و نوادگان دوازده پسر یعقوب بودند، به دوازده گروه یا دوازده سبط بنی اسرائیل شناخته می‌شدند که در قرآن از آنان با عنوان «اسباط» یاد شده است.
بنی اسرائیل سالیان دراز زیر شکنجه فرعون بودند تا این که موسی آنان را ازفرعون رهانید و از سرزمین مصر بیرون برد؛ ولی بنی اسرائیل در غیاب موسی به پرستش گوساله سامری روی آوردند و بنا بر داستان ها مورد خشم خداوند قرار گرفتند؛ و مدت چهل سال در بیابان سینا سرگردان ماندند. داستان گاو بنی اسرائیل، ماجرای نقبای دوازده گانه، حمله بخت‌النصر به بنی اسرائیل و سرانجام آزادی آنها توسط کورش بزرگ هخامنشی، پادشاه ایران، از حوادث مهم این دوران است. hv
