حسن دوم مدنی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

شیخ حسن دوم مدنی نام کامل وی: (مولانا شیخ حسن ثانی بن شیخ محمد بن شیخ راشد اول بن شیخ مصطفی بن شیخ حسن مدنی) . مقیم لاور علیا (لاورشیخ) از توابه بخش کوخرد در شهرستان بستک. شیخ حسن دوم علوم دینی وعربی نزد العلامه الشهیر آخوند حاجی شیخ حسن انوهی تحصیل نموده واز برادرش مولانا شیخ راشد دوم مدنی اجازه نشر طریقت دریافت نموده‌است. ایشان عالم شریعت وصاحب طریقت وکشف کرامات بودند، مرحوم حاجی مصطفی خان عباسی نهایت درجه به ایشان ارادت وعلاقه خاصی داشت است وهمیشه هرسال بدیدار وی به لاور می‌رفت واز ارشاد وهدایت شیخ مستفیض واز مصاحبت ایشان بهره مند می‌شد. مولانا شیخ حسن دوم مدنی چنانکه مرحوم حاجی مصطفی خان از فرط علاقه وارادت در تاریخ فوت ایشان اشعاری سروده‌است. مولانا شیخ حسن دوم مدنی درسال ۱۲۹۳ هجری قمری برحمت حق پیوست ودر لاور مدفون است.

[ویرایش] مرثیه فوت شیخ حسن دوم مدنی

جـراحت شد دلم زاخبار ناخـوش		زفوت شیخ شد جانم پر آتش
شود آمرزیده از فضـل خــداونــد		که (یاغفار) شد سال وفاتش

مولانا شیخ حسن ثانی دارای چهار پسر بود بنامهای:

شیخ احمد و شیخ محمد، درلاور مقیم بوند.
شیخ مصطفی، مقیم چاه قیل «چاه عقیل» واقع درپشت تنگ بستک. شیخ مصطفی جـّد شمد لاوری هستند.
شیخ ابراهیم، مقیم کنارزرد بود ، واقع در بین راه کوخرد و لمزان.

بعد از فوت شیخ حسن دوم مدنی برادرزاده اش حاجی شیخ عبدالله مدنی بن شیخ راشد ثانی مدنی در لاور علیا به ارشاد وهدایت مردم پرداخت.

چنانکه قبلاً یاد آوری شد حاجی مصطفی خان ، خان عظیم بستک و جهانگیریه نهایت درجه به ایشان ارادت وعلاقه خاصی داشته‌است واز ارشاد وهدایت شیخ بهره مند واز مصاحبت وی مستفیض بوده‌است، ایشان در سفر خود که به شیراز داشته‌اند در این ابیات محترمانه از ایشان یاد کرده‌است:

بچشم بی رخت خورشید تار است		سیه تر زان دوجعـد مشکـبار است
خـــدا یــا دیــــده‌ام از نـــــور رویـش		منور کن که چشمم اشکـبار است
بـــود شیراز جــنــت ای عـــزیــزان		ولی بی روی دلبر چون شرار است
بـهـرجـا بنـگـرم مـمـلـو زنـــور است		چـو دور از دلــبـرم دل پُـر زنار است
ولـــی از التـــفـات ظـل ســـلـطـان		دلــم خُـرَمـتَــر از رخـسار یــار است
بـحــمـداللـه که از الــطاف آصــــف		نـشاطـم در بـر وغــم بـرکـنار است
مخور غم «فایزا» خورسند می‌باش		کـه دنـیـا وغـمـش نــاپــایـدار است
زفـیـض خــالـــق، واز باطــن (شیخ)		بـوفـق خـواهـشـم هـرکار بار است

در این ابیات منظور از «باطن شیخ» کرامات شیخ لاور (مولانا شیخ حسن ثانی مدنی است) که مرحوم حاج مصطفی خان اعتقاد وارادت خاص وکامل به وی داشته‌است، کما اینکه از «الطاف ظل السلطان» نسبت به خود در شیراز نیز یاد می‌کند، وهمچنین مصطفی خان در اشعارش تخلص «فایزا» یا «فایز» به خود می‌داده‌است واین تلفظ در بسیاری از اشعارش نمایان است.