حکمة‌الاشراق
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
کتاب حکمت الاشراق تألیف یحیی بن حبش ابن امیرک، ابوالفتوح شهاب‌الدین سهروردی (۵۴۹ – ۵۷۸ هجری قمری) یکی از مهم‌ترین کتبی است که حاوی مسائل ذوقی و فلسفه اشراق است فلسفه اشراق بقول مؤلف کتاب عبارت از حکمت مشارقه است که در عین حال مبتنی بر اشراق و تابش‌های الهی است بر دلهای صاف و قلوب اولیا الله در مقابل حکمت مشاء که مبتنی بر استدلال و استنتاج قیاسی است نام این حکمت را شهاب الدین حکمت ذوقی نهاده است وحکمت مشاء را حکمت بحثی. شهاب الدین گوید: منشاء این حکمت ایران باستان است و به سرزمین یونان در حوزه افلاطون و یا در حوزه اسکندریه و افلاطونیان اخیر از ناحیه استادان ایرانی و یا دانشجویان بلاد یونان که به ایران آمده‌اند راه یافته‌است و در هر صورت وی این حکمت را ناشی از ذوق سرشار ایرانیان قدیم و ملهم از حکمت زرتشت بزرگ میداند و خود را زنده کننده میراث نیاکان میداند.
این کتاب نخستین کتابی است در فلسفه که در دوران اسلامی درباره حکمت اشراق نوشته شده است. چند شرح بر این کتاب نوشته شده است که از جمله شرح قطب‌الدین شیرازی است، متن کتاب به‌وسیله دکتر سید جعفر سجادی دانشیار و مدیر گروه عربی دانشگاه تهران به فارسی ترجمه شده است.
[ویرایش] برگرفته از
گاهنامهٔ هنر و مردم: سجادی، جعفر. “حکمه‌الاشراق“. دوره ۱۳، شماره ۱۴۹ (اسفند ۵۳۱۳): ۲۸-۳۹.
