دارآباد
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
دارآباد یکی از محله‌های شهر تهران است که در شمال این شهر قرار گرفته است. دارآباد پیش از این یکی از روستاهای پیرامون تهران بشمار می‌رفت. دارآباد از سوی شمال به رشته کوه توچال و از جنوب به زمینهای اقدسیه و از سوی شرق به جایی به نام باقلی‌زار و از غرب به بازوی توچال و زمینهای رحمن آباد مشرف است.
[ویرایش] پیشینه
مردم قدیم دارآباد پیشتر در جایی دیگر در جنوب اُزگُل و شرق سوهانک مشیمن داشتند ولی در پی بی‌آبی آن زمینها را واگذاشتند و به جای کنونی دارآباد کوچیدند. نام دارآباد پس از ساختن کاخی در زمان مظفرالدین‌شاه قاجار در این آبادی، به شاه‌آباد دیگرگون شد ولی بعدها دوباره نام پیشین به آن بازگردانده شد. هنوز کاریز (قنات) این محل به نام شاه‌آباد معروف است. مظفرالدین‌شاه آن کاخ را برای تابستان‌گذرانی در دارآباد ساخته بود. در ساختمان و زمینهای کاخ، در زمان رضاشاه پهلوی در سال ۱۳۱۲ هجری خورشیدی بیمارستان مسلولین ساخته شد. بر پایه سرشماری سال ۱۳۳۵ هجری خورشیدی دهکده دارآباد ۲۰۴۱ تن جمعیت داشت که جمعیت آن در سال ۱۳۷۱ خ. سه هزار تن برآورد شده است. رشد جمعیت در سال ۱۳۷۱ بیشتر بخاطر مهاجرت غیربومیان از خلخال و اردبیل و لرستان و جوشقان به دارآباد بوده است. اکنون با گسترش شهر تهران این روستا و جمعیت آن از سوی شهر تهران بلعیده شده است.
[ویرایش] جغرافیا
در جنوب شرقی دارآباد تپه‌ای باستانی به نام سینه‌قلعه قرار دارد که در آن کاوش‌های باستانشناختی نیز انجام گرفته است. دارآباد دو قنات داشت که یکی از آن را به اقدسیه اختصاص داده‌اند و آب قنات دیگر به نام «سید آبگوشتی» که در شرق روستاست به تهران می‌رود.
کوه‌های دارآباد که دو سوی این دهکده را دربر گرفته‌اند رشته اصلی توچال است که از دامنه شرقی آن تا قوچک ادامه دارد. مَرغزارها (مراتع) شمالی آن از توچال به این شرح است: شهربانوکشک - کمردگور - تخت شاه - الش‌گا - چپ‌دره - کل‌نو - توپز بلند - چال مگس - بند چلچلا - فراخ‌سینه - سیردورو - درازلش - میردلو - پهنه خرگوش‌نو. و در بخش جنوبی: پیازچال - دره وزوا - عرق‌چینک - خوش‌چال بالا - خوش‌چال پایین.
دارآباد دو رودخانه دارد به نام‌های «دارآباد» و «کهنه دارآباد» که در جایی به نام «سیر دورود پایین» به هم می‌پیوندند و رودخانه دارآباد را تشکیل می‌دهند.
موزه تاریخ طبیعی دارآباد که از موزه‌های خوب ایران است نیز در دارآباد واقع شده است.
[ویرایش] مرجع
- جغرافیای تاریخی شمیران، منوچهر ستوده، جلد یکم، تهران، ۱۳۷۱.
