رئالیسم جادویی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
رئالیسم جادویی را یکی از شاخه های رئالیسم می شناسند که ساختار های واقعیت را دیگرگونه می کند و دنیایی اعجاب انگیز می آفریند. دنیایی در عین حال واقعی و با روابط علی ومعلول خودش. نام رئالیسم جادویی با نام گابریل گارسیا مارکز نویسنده ی کلمبیایی عجین شده است و اکثرا او را پا انداز و به اوج رساننده ی رثالیسم جادویی می دانند. کسی که با داستان صد سال تنهایی به شهرت جهانی رسید.
همزمانی استفاده ی بیژن نجدی نویسنده ی معاصر ایران در استفاده از این فضا در نوشته هایش نبز شنیده شده است. و عده ی معدودی او را شریک مارکز در خلق این دنیا می دانند. بخشی از خصوصیات رئالیسم جادویی از این قرارند. - تغییر پایه های واقعیت - آفرینش فضای علی و معلولی متعلق به اثر - وقوع حوادث هزارتو و جادویی (نه از آن نوع که در داستان های فانتزی معموا است)