رشن
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
رَشْنْ از ایزدان بزرگ مزدیسنا و ایزد دادگری‌است. در روز پسین (آخرت) به عنوان سومین داور پس از مهر و سروش حضور دارد. یشت دوازدهم اوستا «رشن‌دشت» در ستایش اوست. هیجدهمین روز ماه به نام این ایزد است.
[ویرایش] ریشه‌شناسی کلمه
صورت اوستایی رشن رَشْنَوْ است و آن را با حدس و گمان پرهیزگاری یا درخشش معنی کرده‌اند.[1]. صورت پهلوی این نام همان رشن است. در فارسی دری به صورت رش هم آمده‌است.
[ویرایش] پانویس
- ^ بهار ۸۴ دوستخواه ۹۹۲
[ویرایش] منبع
- بهار، مهرداد. پژوهشی در اساطیر ایران. ویراستار کتایون مزداپور. چاپ چهارم، تهران: آگه، ۱۳۸۱.
- دوستخواه، جلیل. اوستا: کهن‌ترین سرودهای ایرانیان. چاپ ششم، تهران: مروارید، ۱۳۸۱.
