زین
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
زین ابزاری است که بر روی پشت چهارپایان نهاده میشود تا نشستن انسان بر روی چهارپا را آسانتر کند. زین‌ها معمولاً از جنس چرم ساخته می‌شوند.
تسمه‌ای که از دو سر زین به زیر سینه چهارپا وصل است تنگ نام دارد. به مجموعه زین و تنگ و سینه‌بند و مارتنگال و رکاب به اضافه افسار و کلگی و غیره، «زین و برگ» گفته میشود.[1]
به محل نگهداری زین، زین‌خانه و به مسئول نگهداری زین‌ها زیندار گفته میشود. زیندار را در زمان قاجار زیندارباشی هم می‌گفتند.[2]* خود واژه زین در پارسی میانه به معنای سلاح بطور کلی بوده است و زینستان به معنای قورخانه.[3]* به نشستن طولانی بر روی زین که باعث زخم شدن بشود «زین‌زدگی» می‌گویند.[4]
[ویرایش] بخش‌های زین
- قاچ عقب (کوهه)
- قاچ جلو (قرپوس)
- دامن (بغل‌های زین که ران سوارکار روی آن قرار می‌گیرد).
- بخش‌های آستری (سرژ)
[ویرایش] منابع
- بر پایه داده‌هایی در ایمنی در سوارکاری، وبگاه باشگاه سوارکاری جم.
- ^ لغتنامه دهخدا، سرواژه زین.
- ^ محمدی ملایری، محمد: تاریخ و فرهنگ در ایران، جلد نخست: دوران انتقال از عصر ساسانی به عصر اسلامی،انتشارات یزدان، ۱۳۷۲ خ.
| سوارکاری |
| زین | مهمیز | هویزه | افسار | اصطبل | ولگور | برگ | کمند | تریلر | مانع | قدم | یورتمه | چهارنعل | قشو | درساژ | نیم‌توقف | مانژ | اسپریس | علوفه | جدوگاه | ابسورباین | گام‌برداری | چوگان | تنگ | قلتاق | رکاب | دهنه | دستجلو | شامبون | تعلیمی | کلگی | مارتنگال | آبخوری | چوکا |
