شک‌گرایی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
شک گرایی، مدرن ترین و شاید عمیق ترین مکاتب زیر مجموعه خردگرایی است. و به یقین سخت ترین مسیر برای زندگی! شک گرایی در بسیاری موارد ایستگاه نهایی فلاسفه است. لیکن نمونه هایی از رهروان آن را می توان در میان عوام نیز جستجو نمود. شک گرایان اصراری بر اثبات و پافشاری بر عقاید خود و دیگران نداشته و همواره آماده شنیدن نظرات دیگرند.
شک گرایان ابایی از اعتراف به نادانی در مواردی که علم روز هنوز به جواب قطعی نرسیده ندارند! (بر خلاف بسیاری مکاتب و ادیان که صرف ندانستن چرایی رخدادها را از براهین اثبات معبود خویش برمیشمارند). نیز در بسیاری موارد با وجود نظریات قالب، اقدام به تایید یا تکذیب موضوعی نمی کنند.
شک گرایی اما، به معنای بی تفاوتی در مقابل رویدادهای روز نیست. شک گرایان خود را موظف به تلاش برای بدست آوردن پاسخ های محکم تر و نزدیک تر به حقیقت می دانند. از آن سو اما، هیچ پاسخی ایشان را از شنیدن نظرات بعدی منصرف نخواهد نمود. شک گرایان در حوزه علم همواره آویخته به آخرین و مستند ترین نظرات و دستاوردها می باشند. از مشخصات شک گرایی میتوان به عدم ثبات و قطعیت، اندیشه پیوسته و به چالش کشیدن پیش فرض ها و گاها بدیهیات(به زعم سایرین) اشاره نمود.
در نظر شک گرایان حقیقت یک موضوع نسبی و نه مطلق است. (بر خلاف برای مثال ادیان سامی که حقیقت مطلق را ذات باریتعالی میپندارند)
[ویرایش] منابع
- م.ماشین. شک گرایی.
