فرهنگ جهانگیری
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
فرهنگ جهانگیری لغت‌نامه‌ای فارسی است.
جمال الدین حسین بن فخرالدین حسن اینجوی شیرازی، ملقب به عضدالدوله، در سال ۱۰۰۵ ه.ق. فرهنگی به نام اکبر شاه شروع و در سال ۱۰۱۷ آن را به اتمام رسانید. سپس به تجدید نظر آن پرداخت. و در سال ۱۰۳۲ نسخه مجددی از آن را به پادشاه هند، جهانگیر بن اکبر، عرضه داشت. این مجموعه لغت به فرهنگ جهانگیری شهرت داشت. این کتاب که صرفا محتوی لغاتی است که عادتا آنها را فارسی می‌شناسیم، برای هر لغت شواهد شعری آورده‌است، از بهترین و دقیق ترین فرهنگ‌های زبان فارسی است.
| فرهنگ‌های لغت فارسی |  |
|---|---|
|
اداه الفضلا | ارمغان آصفی | اصطلاحات شعرا | آصف اللغات | انجمن آرا | بحر الفضایل فی منافع الافاضل | بحر عجم | برهان جامع | برهان قاطع | تحفه السعاده | تسهیل اللغات | تفاسیر فی لغه الفرس | جمع الجوامع | چهار عنصر دانش | رساله ابوحفض سغدی | زبده الفواید | سراج اللغات | شرف‌نامه | شمس الغات | صحاح الفرس | غیاث اللغات | فتح الکتاب | فخر قواس | فرهنگ آریانپور | فرهنگ آنندراج | فرهنگ تحفةالاحباب | فرهنگ جهانگیری | فرهنگ حییم | فرهنگ رشیدی | فرهنگ سخن | فرهنگ شیرخانی | فرهنگ عمید | فرهنگ معاصر فارسی | فرهنگ معین | فرهنگ میرزا ابراهیم | فرهنگ ناظم الاطبا | فرهنگ نظام | فرهنگ نوبهار | فرهنگ وفایی | قسطاس اللغه | کشف اللغات | لغت فرس | لغت‌نامه دهخدا | مجمع الفرس | مجمع اللغات | محمود اللغات | مدار الافاضل | معیار جمالی | مفتاح الفضلا | موید الفضلا | نقش بدیع | هفت قلزم |
