فرهنگ نیکاراگوآ
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
فرهنگ کشور نیکاراگوآ اساساً از آمیختگی سنت‌های اسپانیایی و سرخ‌پوستان بومی آنجا به وجود آمده است. از جامعه‌ای که پیش از سفر کریستف کلمب در این منطقه می‌زیسته‌اند آثار کمی در فرهنگ زندهٔ نیکاراگوآ باقی مانده‌است. به احتمال زیاد، «رد پای آکاؤوالینکا» قدیمی‌ترین نشانهٔ سکونت بشر در این سرزمین است. در بعضی نقاط کشور ابزار و نقاشی‌های سنگی کشف شده است. همین طور، تندیس‌هایی در پرستشگاه «ساپاترا» پیدا شده‌است که بدون شک ساختهٔ مردمانی است که در عصر بسیار قدیم ساکن آنجا بودند یا در آن دیار به سیاحت پرداخته‌اند.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] اعیاد نیکاراگوآ
کثرت جشن‌ها و مراسم در کشور نیکاراگوآ چشم‌گیر است. خیلی از این جشن‌ها جزء فرهنگ مذهب کاتولیک هستند که در دوران استعمار امپراطوری اسپانیا در نیکاراگوآ رواج داده شده است. از مشخصات این جشن‌ها، استفاده از رنگ‌های گوناگون، صرف غذا و نوشیدنی‌های محلی، انفجار باروت، موسیقی، رقص‌های محلی، رژه‌های اسبسواری، اجرای گاوبازی، مراسم نذر و مراسم دینی دیگر هستند. این مراسم که هستهٔ فرهنگ مردمی نیکاراگوآ است، گاه چند روز ادامه می‌یابد. جشن «پوریسیما» (باکرهٔ مقدس) که به مناسبت لقاح پاک حضرت مریم انجام می‌گیرد، مشهورترین جشن مذهبی نیکاراگوآست. جشن «یکشنبه مقدس» در روز اول ماه اوت شروع می‌شود و در روز نهم همان ماه به پایان می‌رسد. عدهٔ زیادی از اتباع نیکارگوآ که در خارج از کشور به سر می‌برند برای شرکت در جشن «یکشنبه مقدس» به وطن خود برمی‌گردند.
[ویرایش] موسیقی
موسیقی محلی نیکاراگوآ از غنی‌ترین موسیقی‌های بومی امریکای مرکزی‌است. موسیقی اسپانیا تأثیر زیادی در ذات موسیقی نیکاراگوآ (سُنِ نیکا، پولکای سگوویایی و مازورکای سگوویایی) تآثیر زیادی گذاشته‌است. بعضی از آهنگ‌های ساخته دوره تسخیر امریکا توسط اسپانیا، مثل «تورو گوآکو» (گاو نر گوآکو) و «گوئگوئنسه» یا «موش نر» هنوز امروزه نواخته می‌شود. این آهنگ آخر، به همراهی نمایشنامه با همین اسم که به آن متعلق‌است، در فهرست آثار میراث جهانی (آثار شفاهی و غیر مادی) سازمان یونسکو به ثبت رسیده‌است. نوعی از ساز «ماریمبا»، که خاص کل امریکای مرکزی است، در شهرستان ماسایاساخته نواخته می‌شود و معروف‌ترین ساز نیکاراگوآست. نوازش این ساز گاهی به همراهی گیتار و ماراکاس اجرا می‌شود. در مناطق ساحلی دریای کارائیب، رقص‌هایی و آهنگ‌های افریقایی‌الاصل مثل «پالو ده مایو» وجود دارند. «چیچِروها» دسته‌های موسیقایی محلی کوچک‌اند که در جشن‌های متعلق به قدیسان پشتیبان محلی و مراسم گاوبازی اجرا می‌کنند.
[ویرایش] زبان
زبان رسمی کشور نیکاراگوآ زبان اسپانیایی است. گویش مرسوم جزء گویش‌های اسپانیایی امریکای مرکزی‌است. این گویش از نظر گونه‌شناسی گویش شباهت‌هایی با لهجه‌های اسپانیایی رایج در کشورهای آرژانتین، اروگوئه و قسمت‌هایی از کلمبیا دارد. زبان‌های بومی امریکای مرکزی در نیکاراگوآ رواج اندکی دارند.
[ویرایش] ادبیات
اولین اثر ادبیات نیکاراگوآ بعد از ورود اسپانیایی‌ها، یک نمایشنامهٔ طنز انتقادی است که همراه با رقص بومی گوئگوئنسه اجرا می‌شود، و در قرن شانزدهم یا هفدهم نوشته شده‌است. زبان‌های آن اسپانیایی و ناؤواتل و مؤلف آن ناشناخته است. نیکاراگوآ در میان کشورهای آمریکای لاتین بیشترین تعداد شعرا و نویسندگان را دارد. بدون شک، بزرگ‌ترین شاعر نیکاراگوآ روبن داریو است. او، با ابتکارات پر ارزش خود در زمینه عروض و تجدد خلاقانه در سبک، عناوین «پدر مدرنیسم» و «امیر ادبیات اسپانیایی‌زبان» را کسب کرده‌است. علاوه بر روبن داریو، در میان شعرا و نویسندگان معاصر نیکاراگوآ، ذکر اسامی مشاهیر ذیل به‌جا است: پابلو آنتونیو کوآدرا (Pablo Antonio Cuadra)، کلاریبل آلگریا (Claribel Alegría)، جیوکوندا بلی (Gioconda Belli)، ارنستو کردنال (Ernesto Cardenal)، پدرو خوآکین چامورّو کردنال (Pedro Joaquín Chamorro Cardenal)، فرانس گالیچ (Franz Galich)، ریگوبرتو لوپس پرس (Rigoberto López Pérez)، ایرما پرگو (Irma Prego) و سرخیو رَمیرس (Sergio Ramírez).
[ویرایش] منابع
- ترجمه از وبکی‌پدیای اسپانیایی.
- وب‌گاه ویانیکا در مورد فرهنگ نیکاراگوآ
