مناره
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
مِناره برجی مدور است که یکی از اجزاء معماری ایرانی و دیگر کشورهای اسلامی است و بیشتر در معماری مسجدها بکار می‌رود.
مناره ها سه کاربرد اصلی دارند:
- میل راهنما: برای راهنمایی کاروانها در مسیر جاده ها و نشان دادن مکانهای اصلی بافت شهری.
- اذان گویی و خبر رسانی: مکانی برای گفتن اذان.
- مناره سمبل پیروزی: این نوع مناره ها را از جمجمه سر انسانها و حیوانات می ساختند.
مناره‌ها از چهار جزء اصلی تشکیل شده‌اند:
- پایه یا سکو: مربعی شکل یا کثیر الاضلاع بوده که بدنه یا ساقه مناره در وسط آن قرار می گیرد. پایه ی مناره رهروان اصفهان و خسرو گرد سبزوار مربعی شکل بوده و پایه ی مناره گار ، مناره سین و مناره زیار هشت ضلعی. برخی از مناره ها هم بدون سکو هستند مانند: مناره برسیان ، مناره علی و مناره ساربان.
- ساقه: در ایران در مناره های پیش از اسلام اغلب مربعی شکل و در دوران اسلامی به شکل استوانه یا مخروطی ساخته می شده.
- سرپوش: مربع و هشت گوش که مهمترین بخش مناره است.
- رأس: سایبان که به اشکال مختلف ساخته می شود.
[ویرایش] منابع
بر پایه داده‌هایی از عسل‌جون و کتاب معماری ایران دوره اسلامی[محمد یوسف کیانی]
