منجیک ترمذی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
مُنجیکِ ترمذی چامهسرای ایرانی نیمه دوم سده چهارم هجری است.شعرهایش بیشتر جنبه هزل دارند.
[ویرایش] درباره نام مُنجیک
منجیک نام راستین این شاعر نبوده است و برای اندام ریز و زبان نیش دارش بدو لقب منچیک داده اند؛مُنج در پارسی معنای زنبور عسل را میدهد با پسوند ـیک به معنای زنبوری و به مانند زنبور میباشد.خود منجیک در چامهای در باره خود میگوید:
هرچند حقیرم،سخنم عالی و شیرین
آری عسل شیرین ناید مگر از مُنج