منگنز
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] خواص فیزیکی
مَنگـَنِز عنصری با عدد اتمی ۲۵، وزن اتمی ۵۴/۹۳۸۰، دمای ذوب ۱۲۴۴ºC، دمای جوش ۱۹۶۲ºC و چگالی ۷/۲g/cm3 است. این عنصر جزو فلزات واسطه بوده و کانی اصلی آن پیرولوزیت است.
مصرف عمدهٔ این عنصر در فولادسازی است و در تهیهٔ آلیاژها نیز بکار می‌رود.
[ویرایش] خواص شیمیایی
نماد شمیایی Mn
منگنز یکی از فلزات واسطهٔ الکتروپوزیتیو گروه VII است که پیکربندی الکترونی 3d54s2 دارد. (Mn(II و (Mn(III کمپلکس‌های فراوانی تشکیل میدهند. ترکیبات (Mn(II صورتی کمرنگ هستند. ترکیبات (Mn(III قهوه‌ای رنگ بوده و واپیچیدگی یان-تلر از خود نشان میدهند. منگنز IV به MnO2، MnF4 و برخی دیگر از کمپلکس‌ها محدود می‌شود.
[ویرایش] خواص زیستی
منگنز فلزی است که به گونه گسترده‌ای در بافت‌های بدن گیاهان و جانوران هست. این فلز یک ماده معدنی کمیاب نامیده می‌شود زیرا به مقدار بسیار کم در بدن انسان یافت می‌شود. بدن ما کم وبیش نزدیک 20 میلی گرم منگنز، به گونه بزرگ در استخوان ها، اندوخته دارد. منگنز در پایه ریزی بافت همبند چربی و کلسترول، استخوان،عوامل لختگی خون و پروتئین نقش دارد. این ماده همچنین برای عملکرد طبیعی مغز بایسته است. منگنز جزئی از ترکیب منگنز سوپراکسید دیسموآت (MnSaD) است. این ترکیب یک ضداکساینده است که بدن را از مواد زهری نگهداری می‌کند. به دست آوردن مقدار کافی منگنز از رژیم غذایی، کار ساده‌ای است.
[ویرایش] کاربردها
بیماریهای زیر با مصرف منگنز بهبود می‌‌یابد.
- مرض قند. کسان دچار به دیابت در سنجش با اشخاص تندرست به گونه قابل ملاحظه‌ای منگنز کمتری دارند. منگنز سطح قند خون را در کسان دیابتی کاهش می‌‌دهد.
- روماتیسم مفصلی. کسان دچار به روماتیسم مفصلی (التهاب مفاصل) سطح پایینی از MnSaD دارند (این ماده از آسیب مفاصل در حین التهاب جلوگیری می‌کند) مکمل‌های منگنز فعالیت MnSaD را افزایش میدهند.
- صرع. یک مطالعه مهم در آغاز سال 1960 نشان داده است موش‌هایی که دچار کمبود منگنز بوده‌اند بیشتر مستعد ابتلا به تشنج هستند و نوار مغزی آنها (EEG) در بر گیرنده فعالیتهای تشنجی است.
- شیزوفرنی کسانی که شیزوفرنی دارند، به مکمل‌های منگنز به خوبی پاسخ میدهند.
- پوکی استخوان. از دست رفتن توده استخوانی پس از یائسگی با شتاب آغاز می‌شود و می‌تواند منجر به پوکی استخوان (نازک و شکننده شدن) گردد. منگنز و دیگر عناصر کمیاب استحکام استخوان را در زنان پس از یائسگی افزایش میدهند.
- بیمایهای دیگر. منگنز همچنین در درمان سختی رگ‌ها (تصلب شرایین)، کلسترول بالای خون، سرگیجه و کاهش شنوایی کارساز و سودمند است.
[ویرایش] منابع غذایی
- آجیل (بویژه گردو و بادام)
- سبوس گندم و همه غلات
- حبوبات تغییر نیافته
- برگ سبزی ها
- جگر
- کلیه
- بادام زمینی، لوبیا (از خانواده نیامداران)
- میوه‌های خشک
غلات به عمل آورده (تغییر یافته)، گوشت و فرآورده‌های خشک دارای میزان خیلی کمی از منگنز هستند. غذاهای تغییر شکل نیافته همانند نان غلات و حبوبات دارای میزان فراوانی منگنز هستند.
[ویرایش] اشکال دیگر
منگنز به اشکال گوناگونی در دسترس است: نمک (سولفات و گلوکونات) کلوئید، آسپارات، پیکولینات، فومارات، سوکسینات و آمینواسید کلات). این ماده به گونه قرص یا کپسول بیشتر به همراه دیگر ویتامین‌ها و موادمعدنی دست یافتنی است.
[ویرایش] چگونگی مصرف
درباره منگنز مقدار مجاز رهنمود شده در رژیم غذایی (RDA) نیست. رژیم رهنمود شده بر پایه جذب از راه رژیم تیپیک است و اندکی است که از بروز نشانه‌های کمبود منگنز جلوگیری کند.
میانه جذب منگنز 2 تا 9 میلی گرم در روز است. در برخی موارد کسان به میزان بیشتری (10 میلی گرم در روز) منگنز نیاز دارند.
میزان کافی و مطمئن مصرف روزانه منگنز 2 تا 5 میلی گرم برای بزرگسالان. 1 تا 3 میلی گرم برای بچه‌ها و نوجوانان و 0/3 تا 1 میلی گرم برای شیرخواران است.
[ویرایش] موارد احتیاط
جذب بیش از اندازه منگنز می‌تواند منجر به فرآوری آثار سمی‌شود. شما نباید به گونه مرتب، بیش از اندازه مطمئن و کافی (که در بالا روشنگری داده شد) مصرف منگنز داشته باشید.
[ویرایش] تداخل‌های احتمالی
کلسیم، مس، آهن، منیزیوم و روی بر سر جذب در روده کوچک با منگنز رقابت می‌کنند. جذب بیش از اندازه هر کدام از اینها می‌تواند مایه کاهش جذب بقیه شود. مصرف بیش از اندازه منگنز می‌تواند مایه کم‌خونی و تهیدستی آهن شود.
خواص فیزیکی مَنگـَنِز عنصری با عدد اتمی ۲۵، وزن اتمی ۵۴/۹۳۸۰، دمای ذوب ۱۲۴۴ºC، دمای جوش ۱۹۶۲ºC و چگالی ۷/۲g/cm3 است. این عنصر جزو فلزات واسطه بوده و کانی اصلی آن پیرولوزیت است.
مصرف عمدهٔ این عنصر در فولادسازی است و در تهیهٔ آلیاژها نیز بکار می‌رود.
[ویرایش] خواص شیمیایی نماد شمیایی Mn
منگنز یکی از فلزات واسطهٔ الکتروپوزیتیو گروه VII است که پیکربندی الکترونی 3d54s2 دارد. (Mn(II و (Mn(III کمپلکس‌های فراوانی تشکیل میدهند. ترکیبات (Mn(II صورتی کمرنگ هستند. ترکیبات (Mn(III قهوه‌ای رنگ بوده و واپیچیدگی یان-تلر از خود نشان میدهند. منگنز IV به MnO2، MnF4 و برخی دیگر از کمپلکس‌ها محدود می‌شود.
[ویرایش] خواص زیستی منگنز فلزی است که به گونه گسترده‌ای در بافت‌های بدن گیاهان و جانوران هست. این فلز یک ماده معدنی کمیاب نامیده می‌شود زیرا به مقدار بسیار کم در بدن انسان یافت می‌شود. بدن ما کم وبیش نزدیک 20 میلی گرم منگنز، به گونه بزرگ در استخوان ها، اندوخته دارد. منگنز در پایه ریزی بافت همبند چربی و کلسترول، استخوان،عوامل لختگی خون و پروتئین نقش دارد. این ماده همچنین برای عملکرد طبیعی مغز بایسته است. منگنز جزئی از ترکیب منگنز سوپراکسید دیسموآت (MnSaD) است. این ترکیب یک ضداکساینده است که بدن را از مواد زهری نگهداری می‌کند. به دست آوردن مقدار کافی منگنز از رژیم غذایی، کار ساده‌ای است.
[ویرایش] کاربردها بیماریهای زیر با مصرف منگنز بهبود می‌‌یابد.
مرض قند. کسان دچار به دیابت در سنجش با اشخاص تندرست به گونه قابل ملاحظه‌ای منگنز کمتری دارند. منگنز سطح قند خون را در کسان دیابتی کاهش می‌‌دهد. روماتیسم مفصلی. کسان دچار به روماتیسم مفصلی (التهاب مفاصل) سطح پایینی از MnSaD دارند (این ماده از آسیب مفاصل در حین التهاب جلوگیری می‌کند) مکمل‌های منگنز فعالیت MnSaD را افزایش میدهند. صرع. یک مطالعه مهم در آغاز سال 1960 نشان داده است موش‌هایی که دچار کمبود منگنز بوده‌اند بیشتر مستعد ابتلا به تشنج هستند و نوار مغزی آنها (EEG) در بر گیرنده فعالیتهای تشنجی است. شیزوفرنی کسانی که شیزوفرنی دارند، به مکمل‌های منگنز به خوبی پاسخ میدهند. پوکی استخوان. از دست رفتن توده استخوانی پس از یائسگی با شتاب آغاز می‌شود و می‌تواند منجر به پوکی استخوان (نازک و شکننده شدن) گردد. منگنز و دیگر عناصر کمیاب استحکام استخوان را در زنان پس از یائسگی افزایش میدهند. بیمایهای دیگر. منگنز همچنین در درمان سختی رگ‌ها (تصلب شرایین)، کلسترول بالای خون، سرگیجه و کاهش شنوایی کارساز و سودمند است.
[ویرایش] منابع غذایی آجیل (بویژه گردو و بادام) سبوس گندم و همه غلات حبوبات تغییر نیافته برگ سبزی ها جگر کلیه بادام زمینی، لوبیا (از خانواده نیامداران) میوه‌های خشک غلات به عمل آورده (تغییر یافته)، گوشت و فرآورده‌های خشک دارای میزان خیلی کمی از منگنز هستند. غذاهای تغییر شکل نیافته همانند نان غلات و حبوبات دارای میزان فراوانی منگنز هستند.
[ویرایش] اشکال دیگر منگنز به اشکال گوناگونی در دسترس است: نمک (سولفات و گلوکونات) کلوئید، آسپارات، پیکولینات، فومارات، سوکسینات و آمینواسید کلات). این ماده به گونه قرص یا کپسول بیشتر به همراه دیگر ویتامین‌ها و موادمعدنی دست یافتنی است.
[ویرایش] چگونگی مصرف درباره منگنز مقدار مجاز رهنمود شده در رژیم غذایی (RDA) نیست. رژیم رهنمود شده بر پایه جذب از راه رژیم تیپیک است و اندکی است که از بروز نشانه‌های کمبود منگنز جلوگیری کند.
میانه جذب منگنز 2 تا 9 میلی گرم در روز است. در برخی موارد کسان به میزان بیشتری (10 میلی گرم در روز) منگنز نیاز دارند.
میزان کافی و مطمئن مصرف روزانه منگنز 2 تا 5 میلی گرم برای بزرگسالان. 1 تا 3 میلی گرم برای بچه‌ها و نوجوانان و 0/3 تا 1 میلی گرم برای شیرخواران است.
[ویرایش] موارد احتیاط جذب بیش از اندازه منگنز می‌تواند منجر به فرآوری آثار سمی‌شود. شما نباید به گونه مرتب، بیش از اندازه مطمئن و کافی (که در بالا روشنگری داده شد) مصرف منگنز داشته باشید.
[ویرایش] تداخل‌های احتمالی کلسیم، مس، آهن، منیزیوم و روی بر سر جذب در روده کوچک با منگنز رقابت می‌کنند. جذب بیش از اندازه هر کدام از اینها می‌تواند مایه کاهش جذب بقیه شود. مصرف بیش از اندازه منگنز می‌تواند مایه کم‌خونی و تهیدستی آهن شود.
[ویرایش] منبع
