نسطوریان
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
نستوری یا نسطوری شاخه‌ای از مسیحیت است که مبانی آن نخستین بار توسط نسطوريوس مطرح شد. نستوریها بر این باورند که در عیسى مسیح دو شخص و دو طبيعت وجود داشت: طبیعت آدمی «عیسى» و طبیعت الهی٬ پسر خدا یا لوگوس.
نسطوریوس (نسطور) اسقف قسطنطنیه، متولد در جرمانیسی (سوریه) در حدود ۳۸۶ م. و متوفی در لیبی در حدود ۴۵۱ م. وى شاگرد تئودور از مردم مپسوس بود. وى نخست به دير سن‌اپرپر نزديك انطاكیه رفت. تئودوز دوم او را به اسقفى قسطنطنيه منصوب كرد (سال ۴۲۸ م.). وى به ضد پیروان آریوس اقدام كرد، اما به‌زودى معتقد شد كه در عیسى دو شخص و دو طبيعت وجود داشت. امپراطور كه در ابتدا موافق او بود، پس از محكوميت عقايد او، از قبول بدعت وى دست كشيد و بدو اجازه داد كه در صومعهٔ «سن‌اپرپر» انزوا گزيند، ولی بعدها وى را به واحه‌اى در صحرای لیبی تبعيد كرد (سال ۴۳۵ م.).
از دورهٔ سلطنت فیروز به بعد بر اثر آنكه زعماى مدرسهٔ ايرانيان كه در رها داير بود عقايد نسطوریوس را پذيرفته و در نتيجهٔ اخراج از رها و قلمرو حكومت روميان به نصیبین پناهنده شدند، اين مذهب در ايران قوت يافت و حتی گاه از طرف شاهنشاهان ساسانی على‌رغم رومیان تقويت شد و كليساهاى نسطوريان در بسيارى از نقاط ايران و برخى از شهرهای ماوراءالنهر داير گرديد و بازماندگان اين مسیحیان در دورهٔ اسلامى تا حدود قرن پنجم در بسيارى از شهرهای ايران به وفور به سر مى‌بردند.
[ویرایش] منبع
- تاريخ ادبيات صفا
- ویکی‌پدیای انگلیسی
