وکالت
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
وکالت عقدی است که بموجب آن یکی از طرفین طرف دیگر را برای انجام امری نایب خود می‌نماید. وکالت دهنده را موکل و وکالت گیرنده را وکیل می نامند.وکیل حق تجاوز از حدود مورد وکالت را ندارد و هر معامله که در حدود مورد وکالت انجام دهد بنام و به حساب موکل است مگر خلاف آن ثابت شود. معمول شده که برای انجام بیع و سایر معاملات از عقد وکالت بلاعزل استفاده شود.باید توجه داشت که وکالت به یکی از طرق زیر منحل میشود فوت و جنون وکیل یا موکل. عزل وکیل بوسیله موکل و استعفای وکیل از سمت وکالت.
