José Antonio Llorente
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
José Antonio Llorente (30 de marzo de 1756 - 7 de febreiro de 1823) foi sacerdote e erudito español.
Nado en Rincón de Soto era o quinto fillo do matrimonio formado por Juan Francisco Llorente Alcaraz e María González Mendizabal, ordenado sacerdote en 1779, doutor en dereito canónico, avogado polo Consello de Castela e membro da Real Academia de Sagrados Cánones, Liturxia e Historia Eclesiástica. Nomeado en 1782 provisor e vigairo interino da diócese de Calahorra e en 1785 comisario do Santo Oficio en Logroño aínda que non realizou ningunha actuación ao ser chamado á Corte pola duquesa de Sotomaior, camareira da raíña, como testamenteiro polo que solicitou o traslado do seu título de comisario da Inquisición a Madrid. En 1789 foi nomeado secretario supernumerario do Tribunal do Santo Oficio de Madrid. Volta a Calahora en 1792 para poder gozar das rendas como cóengo da localidade, xa que os outros cóengos negábanse a repartir con el por estar ausente. Xa en 1793 está de novo na Corte ao ser chamado polo novo inquisidor xeral, Manuel Abad y la Sierra para redactar un informe sobre as orixes do modo de procesar da Inquisición e posteoriormente outro para reformalo pero no entanto Abad caeu en desgraza e Llorente viuse obrigado a deixar o seu informe, pero polo seu traballo nos círculos máis conservadores foi visto como partidario do xansenismo e contrario á Inquisición pero contaba co apoio de Manuel Godoy pero coa caída de Manuel Luis de Urquijo, ministro de xustiza, a Inquisición pasou a perseguir aos xansenistas e Llorente foi condenado en 1801 á perda do seu título de comisario da Inquisición, a unha multa de 50 ducados e a un mes de retiro nun mosteiro.
En 1806 publicou as Noticias históricas de las tres Provincias Vascongadas, onde rexeitaba o dereito dos vascos aos foros e por esta obra foi nomeado cóengo en Toledo. En 1808, durante as abdicacións de Baiona, mandoulle a Napoleón un Reglamento para la Iglesia Española onde propulla para España a aplicación da constitución civil do clero en vigor en Francia e a supresión das ordes regulares. Convocado a Baiona foi nomeado Conselleiro de Estado para Asuntos Clericais e director de bens nacionais. En 1811 redactou unha Memoria, con copias dos decretos pontificiais que implantaban a Inquisición en España e que eran descoñecidos na época, que leu na Rel Academia da Historia na que atacaba á Inquisición por menosprezar o poder real e a autoridade dos bispos, apoiando o regalismo bonapartista e que o goberno de Xosé I deu gran publicidade, o que posibilitou a publicación dos dous tomos dos Anales de la Inquisición en España (1812 e 1813). En xullo de 1813 fuxiu a Francia, residiu en Lectoure e logo en Bordeos para establecerse definitivamente en París en 1814 cando a fin do Imperio estaba próxima, soliciou o indulto de Fernando VII sen éxito. Entre 1817 e 1818 publicou a obra pola que é coñecido, Histoire critique de l'Inquisition espagnole en catro volumes, utilizando en parte documentos da Inquisición e trouxera de España. A obra foi polémica e deu lugar tanto a grandes críticas dos ultrarrealistas como a eloxios dos liberais, vendeu 2000 exemplares, unha cantidade á que poucas obras chegaban na época. Expulsado de Francia pola súa actividade nos carbonarios, sociedade secreta, instalousen en Madrid aproveitando que en España gobernaban os liberais tras o pronunciamento de Rafael del Riego.
