Rogelio Caridad Pita
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Rogelio Caridad Pita (A Coruña, 1874 ou 1875 - Ferrol, 9 de novembro de 1936) foi un militar galego, fusilado polos franquistas ao pouco de comezar a Guerra Civil pola súa oposición á sublevación na Coruña.
[editar] Biografía
Ingresou no exército aos 17 anos. De tendencias republicanas, foi considerado habitualmente tamén masón, aínda que existen autores que o desminten [1]. En 1931, ao proclamarse a República, o Gobernador militar da Coruña ordenou ao entón coronel Caridad Pita, sacar as tropas á rúa. En troques, o coronel saíu só e en coche descuberto, a modo de acatamento da vontade popular. Tras ser sufocada a revolución de 1934 en Asturias, foi enviado a Xixón, caracterizándose por unha posición conciliadora.
En xullo de 1936, Caridad Pita estaba destinado na Coruña, como gobernador militar e xefe da 15ª Brigada de Infantería, ás ordes do xeneral Enrique Salcedo, xefe da VII División Orgánica, que fora nomeado polo goberno radical-cedista o 7 de febreiro, antes das eleccións.
Na tarde do venres 17 chegaron a Galicia noticias da sublevación en Marrocos. Durante a fin de semana, houbo unha tensa espera. As autoridades militares da Coruña (o xeneral Salcedo, conservador pero leal á legalidade, e o xeral Caridad Pita) aseguráronlle ao gobernador civil, Francisco Pérez Carballo, a súa lealdade á República, malia que o primeiro recibira na noite do 18 de xullo un telegrama de Gonzalo Queipo de Llano cominándolle a que se unise á sublevación e logo unha chamada telefónica, o día 19, do xeneral Emilio Mola. Con todo, durante a mañá do luns 20, oficiais sublevados detiveron aos xenerais Salcedo e Caridad Pita (cando este pretendía abortar a sublevación do Rexemento de Infantería de Zamora número 54, presentándose no seu cuarto de bandeiras, foi detido polo coronel Martín Alonso, ao mando do rexemento, o cal participara xa na sanjurjada de 1932 e fora reposto no mando durante o bienio radical-cedista).
Permaneceu dous días retido no cuarto de bandeiras do Rexemento de Zamora, sendo posteriormente trasladado ao castelo de San Diego da Coruña. Encausado por un Consello de Guerra (24 de outubro de 1936, en Ferrol), e acusado de traizón, Caridad Pita foi condenado a morte e fusilado, xunto co xeneral Enrique Salcedo o 9 de novembro no castelo de San Felipe, en Ferrol, entonando vivas a España e á República. Tras combater no exército republicano, os seus fillos Carlos, Francisco, José Caridad Mateo, Rogelio e Vicente, foron ao exilio trala fin da Guerra[2].
[editar] Referencias
- ↑ Reseña do libro El ejército y la Masonería, na que o seu autor, Manuel de Paz Sánchez, afirma que Caridad Pita, do mesmo xeito que outros militares habitualmente considerados masóns, carece de expediente ó efecto no Archivo General de la Guerra Civil Española de Salamanca
- ↑ Repertorio bibliográfico do exilio galego: Unha primeira achega, septiembre de 2001.
[editar] Ligazóns externas
- Setenta anos da traxedia de 1936, artículo no xornal La Opinión de A Coruña.
- A escadra a mandan os cabos, capítulo "A traición na Coruña".
- Guerra Civil e Represión en Ferrol e Comarca.
