अहि-नकुल
Wikipedia कडून
ओतीत विखारी वातावरणी आग
हा वळसे घालीत आला मंथर नाग
मधुनीच उभारी फणा,करी फुत्कार
ये ज्वालामुखीला काय अचानक जाग !
कधी लवचिक पाते खड्गाचे लवलवते,
कधी वज्र धरेवर गगनातुन कडकडते,
कधी गर्भरेशमी पोत मध्ये जरतार
प्रमदेचे मादक वस्त्र जणू सळसळते
मार्गावर ह्याच्या लवत तृणांची पाती
पर्णावर सुमने मोडुनि माना पडती
थरथरती झुडुपे हादरती नव वेली
जग गुलाम सारे या सम्राटापुढती
चालला पुढे तो - काय ऐट ! आनंद !
अग्नीचा ओघळ ओहळतो जणू मंद,
टाकली यमाने कट्यार वा कनकाची
चालली बळींचा वेध घेत ही धुंद.
वा ताण्डव करता सोम प्राशुनी काली-
रक्तात नाहली, शिरमुंडावळ भाली,
थयथया नाचता नरड्यांवर प्रेतांच्या,
हे कंकण निखळुनी पडले भूवर खाली
चालला पुढे तो लचकत मुरडत मान,
अवतरे मुर्तिमान् मल्हारातील तान
चांचल्य वीजेचे, दर्याचे गांभीर्य
चालला मृत्युचा मानकरीच महान !
हा थांब - कुणाची जाळीमध्ये चाहूल
अंगार - कणापरी नयन कुणाचे लाल.
आरक्त ओठ ते ध्वजा जणू रक्ताच्या,
रे नकुल आला ! आला देख नकुल !
थबकलाच जागी सर्प घालुनी वळसा,
रिपु समोर येता सोडुनि अन् आडोसा,
भूमीस मारुनी मागे तीव्र तडाखा
घे फणा उभारून मरणाचा कानोसा.
पडलीच उडी ! की तडितेचा आघात !
उल्केपरि तळपत कण्यात घुसले दात,
विळख्यावर विळखे कसून चढवी सर्प,
फुंफाट करी अन् पिशापरी त्वेषात !
रण काय भयानक - लोळे आग जळात !
आदळती, वळती, आवळती क्रोधात,
जणु जिंकायासी गगनाचे स्वामित्व
आषाढघनाशी झुंजे वादळवात !
झणि धुळीत गेली वहात ती विषधार
शतखंडीत झाले ते गर्वोन्नत ऊर
विच्छिन्न तनूतुनि उपसूनि काढुनि दात
वाऱ्यापरि गेला नकुल वनातुनि दूर
संग्राम सरे, रक्ताचे ओघळ जाती,
आनंदे न्हाती त्यात तृणाची पाती,
पिंजून कापसापरी पडे तो नाग,
ते खंड गिळाया जमले कीटक भोवती !
- कुसुमाग्रज.
