Niccolò Antonio Colantonio
Da Wikipedia.
 |
|
|
|
|
|
Pittura · Pitture famuse · Pitture staniere · Pittura straniera · Pitture taliane · Pittura 'taliana |
|
|
Niccolò Antonio Colantonio (nato ntuorno ô 1420), fuje nu pettore napulitano, masto 'e Antoniello 'a Messina. 'E pparticulare d''a vita suja so' scure.
Operette a Napule nfra 'o 1440 e 'o 1470 mmerza, sotto 'o regno 'e Alfonso I 'e Aragona, nfruenzato d'â pittura fiamminga e pruvenzale, canosciuta durante 'a furmazione suja, nfra 'o 1438 e 1442, â curiglio 'e rre Renato 'e Angiò.
'E ll'Ancona pe 'a chiesia franciscana 'e San Lurenzo Maiore, opera smembrata e perza, rummangono solo 'e dduje ttavule centrale cu San Gerolamo int' 'o studio e San Francisco cunsegna 'a reola ê urdine franciscane affettuate nfra 'o 1455 e 'o 1446 mmerza, ma int duje tempe deverse. Int' 'a primma (cchiù recente) 'a cultura a ca guarda Colantonio testimonia 'a nfruenza 'e Jan van Eyck, canosciuto attraverzo ll'opere Barthélemy d'Eyck, presente a Napule â curtiglio 'e Renato 'e Angiò, suprano d''o regno partenopeo d'ô 1438 ô 1442: attienta ô particulare, ma pure â resa volumetreca; pe ttramente int' 'a seconna 'o pettore se rifà maiormente â cultura fiamminga sperciata d'ê spagnuole (a tal pruposeto se verriano ll'aureole, 'e gruppe stereotipate, 'e chieie tiseche e 'o pavimento a majoleche), e ncoppa a tutto ê novità pittureche purtate a Napule 'a Jean Fouquet; 'e duje teme conagrafece, pe apparenza scunnesse, so' 'e rialtà attaccate d'ô penziero 'e san Bennardino, ca cunsiderava 'o penziero 'e san Gerolamo â rareca d''a spiretualità franciscana. Antonello 'a Messina affettuette pe ll'Ancona 'e cchiancarelle laterale cu e Viate franciscane.
Succiessivamente affettua pe 'a chiesia 'e San Dummineco Maiore 'a Deposizzione, int ca 'a lamenusa 'a ll'estrema sinistra, cu 'o capo cuperto 'a nu largo turbante, ca se asciutta 'o chianto cu 'a fascia d''o stisso sujo cuprecapo è zitazione conagrafeca 'a Petrus Christus.
D''o 1460 è 'o pulittico 'e San Vincienzo Ferrer, affettuato pe 'a chiesia 'e San Pietro Martire, int chesta tavula 'o santo centrale, 'e monumentale grannezza, è spirato d'ô opera 'e Piero d''a Francesca, pe ttramente ll'architetture, int ca è nzerto 'o stisso e 'e scene d''a vita suja, songo 'e gusto iberico.
