Ahmad ibn Tajmijja
Van Wikipedia
Ahmad ibn Tajmijja (diverse spellingvarianten) (1263 - 1328) uit Damascus was een islamitisch geestelijke en filosoof. Hij was een van de belangrijkste hanbalitische juristen.
[bewerk] Leven
Tajmijja werd in Harraan (nu in Turkije geboren. Op zijn zesde moest hij met zijn familie naar Damascus vluchten voor de oprukkende Mongolen. Dit verklaart mogelijk zijn latere haat tegen hen. In zijn familie waren belangrijke hanbalistische juristen. Na het voltooien van zijn opleiding begon hij te doceren in de Grote moskee van Damascus. Hij diende ook aan het hof van de mamloekensultan Mohammed ibn Qalaawoen.
In 1299 neemt hij actief deel aan militaire activiteiten tegen de Mongolen.
Hij viel de oelema aan omdat die te veel bereid waren met de wereldse macht samen te werken. Dit leverde hem problemen met de autoriteiten op, maar ook veel bijval van het volk.
Tajmijja sleet zijn laatste jaren in de gevangenis. Hij stief in 1328 naar verluidt aan een gebroken hart omdat hem het gebruik van pen, papier en inkt verboden was. Zijn begrafenis werd een demonstratie van bijval van het volk.
[bewerk] Filosofie
Hij bepleitte dat moslims terug moesten keren tot de Koran en de soenna van de Profeet en wilde de islam ontdoen van alle middeleeuwse regels en mystiek. Hij wilde daarmee zowel de jurisprudentie (fiqh) en filosofie (falsafa) overboord gooien, dit tot woede van de gevestigde orde.
De wahhabi-stroming die vooral in Saoedi-Arabië en omgeving voorkomt leunen sterk op het werk van Tajmijja.
[bewerk] Bronvermelding
- Leezenberg, Michiel (2001) Islamitische filosofie, een geschiedenis. Uitgeverij Bulaaq, ISBN 90-5460-0462
