Amorphophallus titanum
Van Wikipedia
| Amorphphallus titanum | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 |
|||||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||
| soort | |||||||||||||||||
| Amorphophallus titanum (Becc.) Becc. ex Arcang (1879) |
Amorphophallus titanum heeft de grootste, onvertakte bloeiwijze van alle bekende planten. De grootste solitaire bloem is van Rafflesia arnoldii en de grootste vertakte bloeiwijze is van de parasolwaaierpalm (Corypha umbraculifera). A. titanum wordt ook wel aasbloem genoemd vanwege zijn geur, wat ook de naam is van de eveneens stinkende Rafflesia. Beide soorten groeien in de regenwouden op Sumatra.
De bloeiwijze van A. titanum kan langer dan 3 meter worden. Hij bestaat uit een bloeikolf (spadix) (bestaande uit meerdere bloemen), die omgeven wordt door een schutblad (spatha). De geur van de plant trekt bestuivings aan als aaskevers en vleesvliegen (familie Sarcophagidae) .
Mannelijke en vrouwelijke bloemen groeien in dezelfde bloeiwijze. De vrouwelijke bloemen gaan het eerste open en na twee dagen gaan de mannelijke bloemen open. Zo wordt zelfbestuiving voorkomen.
Als de bloem afsterft, wordt er één enkel blad gevormd ter grootte van een kleine boom, dat direct vanuit de bodem groeit. Het blad groeit op een bleekgroene steel, die zich aan de top in drieën vertakt en bestaat uit meerdere deelblaadjes. De bladstructuur kan tot 6 meter lang en 5 meter breed worden. Elk jaar sterft het blad af en wordt er een nieuwe gevormd. Als de bolvormige wortelstok genoeg energie heeft opgeslagen, gaat de plant een rustperiode van vier maanden in. Hierna herhaalt de cyclus zich weer.
[bewerk] Cultivatie
A. titanum groeit alleen in het wild in de equatoriale regenwouden op Sumatra. Hier werd de plant ontdekt in 1878 door de Italiaanse botanicus Odoardo Beccari. De plant bloeit zelden in het wild en nog minder vaak in cultuur.
 |
Meer afbeeldingen die bij dit onderwerp horen kunt u vinden op de pagina Amorphophallus titanum op Wikimedia Commons. |
