Epicondylitis lateralis

Van Wikipedia

Tenniselleboog
Epicondylitis lateralis
ICD-10	M77.1
ICD-9	726.32
NHG-standaard	M60

epicondylitis lateralis of backhand-tenniselleboog of kortweg tennisarm is een niet-bacteriële peesontsteking in de arm.

Het betreft de pezen die aanhechten aan de laterale epicondyl van het opperarmbeen (humerus). Deze pezen zijn de uiteinden van de handstrekkers, de extensorspieren van de onderarm die o.m. zorgen voor het strekken van de pols, hand en vingers.

Er bestaan vijf types epicondylitis lateralis, te weten:

• Ontsteking van de aanhechting van de extensor carpi radialis longus (type 1);
• Ontsteking van het botvlies bij de aanhechting van de extensor carpi radialis brevis (type 2);
• Ontsteking van de pees van de extensor carpi radialis brevis (type 3);
• Ontsteking van de spierbuik van de extensor carpi radialis brevis (type 4).
• Ontsteking van het botvlies bij de aanhechting van de musculus extensor digitorum

(N.B. Type 2 en 5 zijn het meest (vaak tegelijk) voorkomend.)

Inhoud 1 Oorzaken 2 Symptomen en diagnose 3 Behandeling 4 Conclusie 5 Externe link 6 Referenties

[bewerk] Oorzaken

De oorzaak van de klachten is niet bekend. Soms lijken de de klachten te zijn veroorzaakt door:

• Kortdurende overbelasting van de betrokken spieren (zelden)
• Langdurige aanhoudende repetitieve belasting van de handstrekkers (meestal). Hiervan is veelal sprake bij tennissers, vandaar ook de naam. Een tenniselleboog is echter ook bij mensen die nooit tennissen een veel voorkomende aandoening.

[bewerk] Symptomen en diagnose

• pijn aan de laterale zijde ("buitenkant") van de elleboog, soms uitstralend naar onderarm, pols en hand
• drukpijn ter hoogte van de laterale epicondyl van het opperarmbeen
• pijn bij mobilisatie:
  • volledig strekken van de elleboog
  • pijn bij strekken van de pols tegen weerstand.
• (hierdoor) soms wat krachtsverlies;
• hard aanvoelende, gezwollen onderarm (zelden).

[bewerk] Behandeling

Een tenniselleboog gaat bij stopzetting van de (over)belasting na verloop van tijd spontaan over. Vaak kost dit wel een heleboel tijd - gemiddeld een maand of 9, twee of drie jaar is niet uitzonderlijk. Het is niet zinvol absolute rust te houden.

Er is geen enkele behandeling waarvan door betrouwbaar wetenschappelijk onderzoek bewezen is dat hij significant effectiever is dan afwachten. Bij alle interventies speelt bovendien altijd het placebo-effect mee. Voor de aandoening zijn tientallen verschillende behandelingen gepropageerd. Dit is meestal een zeker teken dat er geen een goed werkt.

Meestal worden de volgende adviezen gegeven:

• rust: na de rustperiode treden de klachten vaak opnieuw op. Volledige rust is bovendien niet zinvol, door een atrofie van de geïmmobiliseerde spieren.
• ijs (cold packs);
• ontstekingsremmers, lokaal of oraal; van lokale NSAIDS is er enig bewijs voor werkzaamheid op de korte termijn, voor orale NSAIDS is onvoldoende bewijs voorhanden^[1].
• fysiotherapie of osteopathie: fricties, mobiliseringen - het nuttig effect hiervan is in een aantal artikelen geclaimd, maar niet wetenschappelijk bewezen^[2].
• orthopedische hulpmiddelen (drukorthesen etc.): nog geen conclusies mogelijk. Meer en beter opgezet onderzoek is nodig. ^[3];

Meer agressieve behandelingen zijn bijvoorbeeld:

• cortisone-injectie - hiervan is inderdaad aangetoond dat de klachten op korte termijn (na 2 weken) significant gedaald zijn t.o.v. een niet behandelde controlegroep; op lange termijn (6 weken) verdwenen de positieve effecten weer, mogelijk mede door een hervatten van de oorzakelijke beroepsactiviteit^[4].
• operatieve behandeling: release van de peesaanhechting; bij falen van de overige behandelingsmogelijkheden. Het nut hiervan is onbewezen, aangezien hierover verricht onderzoek (waarbij vrij hoge succespercentages werden geclaimd van 70-80%) geen gebruik maakte van een controlegroep. Bovendien gaat de patiënt na zulke behandeling gedurende langere tijd de mogelijk oorzakelijke beroepsactiviteit niet meer uitoefenen, waar men in deze studies niet steeds rekening houdt. Ook is hierbij een placebo-effect niet uit te sluiten^[5].
• schokgolftherapie. Uit meta-analyse van negen onderzoeken hierover bleek geen nuttig effect.^[6]
• acupunctuur. Geen duidelijk effect maar niet voldoende materiaal voor een oordeel^[7].

[bewerk] Conclusie

Een tennisarm wordt mogelijk veroorzaakt door een repetitieve overbelasting. Er bestaat geen bewezen effectieve behandeling die beter is dan afwachten.

De beste behandeling voor deze - vaak beroepsmatige - aandoening is bijgevolg een (preventief) voorkomingsbeleid, waarbij men door middel van ergonomische maatregelen de oorzakelijke activiteiten met repetitieve overbelasting van de elleboog gaat vermijden.

[bewerk] Externe link

• De NHG-standaard tenniselleboog

Referenties:

↑ Green S, Buchbinder R, Barnsley L, Hall S, White M, Smidt N, Assendelft W. Non-steroidal anti-inflammatory drugs (NSAIDs) for treating lateral elbow pain in adults. Cochrane Database of Systematic Reviews 2001, Issue 4. ↑ Brosseau L, Casimiro L, Milne S, Robinson VA, Shea BJ, Tugwell P, Wells G. Deep transverse friction massage for treating tendinitis. Cochrane Database of Systematic Reviews 2002, Issue 4. ↑ Struijs P.A.A, Smidt N, Arola H, Dijk van C.N, Buchbinder R, Assendelft W.J.J. Orthotic devices for the treatment of tennis elbow. Cochrane Database of Systematic Reviews 2002, Issue 1. ↑ Assendelft WJJ, Hay EM, Adshead R, Bouter LM. Corticosteroid injections for lateral epicondylitis: a systematic overview. British Journal of General Practice. 1996; 46: 209-16. bespreking ↑ Buchbinder R, Green S, Bell S, Barnsley L, Smidt N, Assendelft WJJ. Surgery for lateral elbow pain. Cochrane Database of Systematic Reviews 2002, Issue 1. ↑ Buchbinder R, Green SE, Youd JM, Assendelft WJJ, Barnsley L, Smidt N. Shock wave therapy for lateral elbow pain. Cochrane Database of Systematic Reviews 2005, Issue 4. (Samenvatting) ↑ Green S, Buchbinder R, Barnsley L, Hall S, White M, Smidt N, Assendelft W. Acupuncture for lateral elbow pain. Cochrane Database of Systematic Reviews 2002, Issue 1