Geneefse Conventies

Van Wikipedia

De Geneefse Conventie is de verzamelnaam voor de vier verdragen die zijn geformuleerd in Genève (Zwitserland), die als onderdeel van het internationaal recht, de rechtsregels bepalen in oorlogstijd.

De conventies zijn het resultaat van de pogingen van Henri Dunant, die gemotiveerd was door de oorlogsverschrikkingen die hij meemaakte tijdens de Slag van Solferino. Henri Dunant was tevens stichter van het Rode Kruis.

Beschuldigingen van schending van de Geneefse Conventies worden door de ondertekende landen voor het Internationaal Gerechtshof in Den Haag gebracht.

De conventies:

De Eerste Geneefse Conventie (1864): Behandeling van oorlogsslachtoffers en bescherming van gewonde soldaten in medische ploegen. Erkenning van het Rode Kruis als beschermend embleem.
De Tweede Geneefse Conventie (1906): Uitbreiding van de principes van de eerste conventie naar oorlogen op zee (en dus naar schipbreukelingen).
De Derde Geneefse Conventie (1929): Bescherming van krijgsgevangenen.
De Vierde Geneefse Conventie (1949): Behandeling van burgers in oorlogstijd.
in 1951 kwam er in het Verdrag een vijfde luik betreffende de status van vluchtelingen: namelijk mensen zonder papieren of zonder wettige verblijfsdocumenten.

De aanvullende protocollen handelen onder andere over de bescherming van slachtoffers van internationale conflicten.

Op 21 augustus 2006 maakt het Internationale Rode Kruis via Associated Press bekend dat met de ondertekening van de verdragen door Nauru en Montenegro alle landen ter wereld (194 in totaal) zich aan de conventies onderwerpen. Hiermee zijn dit de eerste verdragen die wereldwijd aanvaard zijn.