Germania (streek)

Van Wikipedia

Germania of Germanië (verouderd ook Germanje) is ruwweg het gebied aan de “andere kant” van de Rijn en de Donau, waar de barbaarse Germaanse stammen huizen. Rome komt militair-politiek in contact met dit land wanneer Caesar tweemaal - in 55 en 53 v. Chr. - de Rijn oversteekt om de macht van Rome aan te tonen. Er worden zowel overeenkomsten als conflicten aangegaan met stammen en hun leiders. De relatie tussen Rome en Germania is niet duurzaam, omdat Rome geen verdrag kan afsluiten voor heel Germania, dat verdeeld is.
In 13 of 12 v. Chr. begint er met Claudius Drusus een nieuwe fase , waarbij men streeft naar de inname van de rechteroever van de Rijn (cf. infra) tot aan de Elbe als buffer voor de militaire én politieke vrede van Rome en Gallia. Hierdoor ontstaat naast een geografisch Germania ook een politiek equivalent, dat een doorn in het oog is van de Romeinse imperialist én een reëel gevaar.
Wanneer Drusus in 9 v. Chr. sterft zet Tiberius zijn werk voort, met als doel Germania om te vormen tot een Romeinse provincia. Hoewel het rijk van de Marcomanni onder Marbod een gevaar vormt, moeten de Romeinen hun hulp inroepen bij een opstand te Pannonia van 6 tot 9 n. Chr. Via gekende routes, heerwegen en waterlopen dringen de in Germania gelegerde legioenen verder door. Wanneer Publius Quinctilius Varus in 9 bij het Teutoburgerwoud een nederlaag leidt tegen de verenigde Germanen onder Arminius, wordt het aantal legioenen opgetrokken tot acht en verdeeld in een exercitus Germanicus inferior en een exercitus Germanicus superior. De politiek van provincievorming wordt voortgezet door Drusus’ zoon Germanicus, die geadopteerd is door Tiberius.
Wanneer deze door Tiberius wordt teruggeroepen in 16, vervalt de politiek terug in het beveiligen van Gallia en Rome door slechts enkele troepen te stationeren in Germania en de rest terug te trekken om Gallia te beschermen. Stilaan wordt Germania dan toch geromaniseerd door de aanwezigheid van de troepen en in de Claudische tijd verlegt men de grenzen naar de Hoog-, Boven- en Midden-Rijn. Onder de Flavii komen Wetterau, Odenwald en de decumates agri in handen, wat het verkeer tussen de Donau en de Rijn vergemakkelijkt. De aanleg van limes (grensposten) en de haast onwezenlijke uitbreidingen door Hadrianus en Antonius Pius, dienen zowel voor grenscontrole als voor insluiting van het Germaanse gevaar. Langzaam vermindert men daarna hun aantal en kan men van provinciae spreken.