Gestructureerd programmeren
Van Wikipedia
Gestructureerd programmeren kan worden gezien als een subdiscipline van procedureel programmeren, een van de belangrijke programmeerparadigma's (en waarschijnlijk de populairste) voor het programmeren van computers.
In de jaren 60 werd het langzaamaan duidelijk dat de complexiteit van computerprogramma's uit de hand begon te lopen. Het werd voor een programmeur ondoenlijk om in het oerwoud van lineaire instructies de hoofdlijn te doorzien.
Goede programmeurs wisten door structureel te werken echter veel makkelijker te doorziene code te produceren dan minder bekwame programmeurs. Het viel op dat bekwame programmeurs met name veel minder "goto" commando's gebruikten. Wetenschappers in de informatica, waaronder met name Edsger Dijkstra, zagen de oplossing in het gestructureerd programmeren, waarbij het door nieuwe constructies in programmeertalen onnodig zou worden constructies als het "goto" commando te gebruiken alsmede dat de leesbaarheid van code veel beter werd.
De drie basisconstructies in gestructureerd programmeren zijn:
- opeenvolging (S1 S2)
- herhaling met de herhalingsvoorwaarde vooraf (while B do S)
- keuzestructuur (if B then S1 else S2)
S staat voor opdracht (Statement), B voor logische expressie (Boolean). Belangrijk hierbij is dat zowel een opdracht als een logische expressie willekeurig complex mogen zijn. In programmeertalen is dat voor opdrachten gerealiseerd door "begin end" constructies:
Eén en ander zou ook het bewijzen van de (wiskundige) correctheid van een programma mogelijk maken. Dit is in de praktijk anders uitgevallen.
Dit gestructureerde programmeren leidde tot een nieuwe generatie programmeertalen, waarvan met name de programmeertaal Pascal het ver geschopt heeft.
