Jan Gunnink
Van Wikipedia
Jan Gunnink (Ruinerwold, 30 december 1894 - Meppel 20 september 1954) was een Nederlandse verzetsstrijder tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Jan Gunnink (verzetsnaam "Ome Hein") was leider van een verzetgroep in Meppel. In 1941 had hij een aantal jongeren bijeengebracht, waaronder zijn drie zonen Klaas, Hendrik en Gerrit en Gerrit de Boer met de bedoeling zich te gaan verzetten tegen de Duitse bezetter. Er werden diverse activiteiten opgezet, waaronder de distributie van illegale bladen en het verzorgen van onderduikadressen voor Joden.
Na de oprichting van de Landelijke Knokploegen sloot hij zich aan en werd commandant van de KP-Meppel.
Op 24 december 1944 om 6 uur in de vroege avond viel de groep van "Ome Hein" het politiebureau van Meppel binnen om arrestanten te bevrijden. Er waren een week eerder zeven verzetsmensen gearresteerd en één van hen, Peter van den Hurk had een briefje naar buiten laten smokkelen waarin om hulp werd verzocht. De overval lukte, maar in het vuurgevecht werd Gerrit de Boer in de hals getroffen. Een aantal gevangenen werd bevrijd en wist te ontkomen, maar Gerrit bezweek op de stoep van het politiebureau in de armen van "Ome Hein."
Na de oorlog deden er jarenlang in Meppel hardnekkige geruchten de ronde dat er in 1945 door gemeentewerkers in de tuin van Gunninks voormalige woning in Meppel lijken van vermoorde Joden waren opgegraven. Men vermoedt dat deze onderduikers lastig waren geworden voor het verzet en anderen in gevaar hebben gebracht.
Gunnink werd na de oorlog veehouder te Staphorst en richtte daar de Gront Mij "In de Staphorster Maten" op. Hij was getrouwd met Jentje Fluit en kreeg met haar drie zonen en twee dochters. Zijn drie zonen, Klaas, Hendrik en Gerrit maakten ook deel uit van het verzet.
