Jean Michel Caubo
Van Wikipedia
Jean Michel Caubo (Maastricht 28 april 1891 - Dautmergen 13 februari 1945) was een Nederlandse verzetsstrijder tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Inhoud |
[bewerk] Jeugd en werk
Caubo werd geboren als Johannes Michael Caubo in Maastricht. Hij ging werken bij de Nederlandse Spoorwegen en werd uiteindelijk "Chef Restaurateur" op de Internationale trein Amsterdam-Parijs toen de oorlog uitbrak. In die tijd woonde hij al twintig jaar in Parijs vanwege zijn werk en had daarom zijn voornaam verfransd naar Jean Michel.
[bewerk] Begin verzetswerk
Sinds het begin van de oorlog was hij betrokken bij het verzet. Het begon met informeel mensen in de trein hulp te verlenen die op de vlucht waren voor de Duitsers. Later sloot hij zich aan bij de verzetsorganisatie "Dutch-Paris Line" die hulproutes organiseerden om mensen vanuit de bezette gebieden naar veiliger oorden als Zwitserland en Spanje te brengen. De groep werd geleid door onder andere de Nederlanders Larremans, Lejeune, Aan de Stegge, Veerman en Wisbrun. Caubo had de taak om Joodse vluchtelingen en geallieerde piloten via de treinverbinding Amsterdam-Parijs naar Frankrijk te begeleiden.
[bewerk] Parijse verzetswerk
Toen na een aantal jaren deze treinen niet meer reden door de oorlog werd Caubo bureauchef op het Parijse treinstation Gare du Nord. Hij had zijn eigen kantoor en was verantwoordelijk voor de dienstregelingen en vertrektijden van de treinen. Zijn kantoor werd een opvangplek voor vluchtelingen waarvandaan hij ze hielp en begeleidde om naar elders door te kunnen reizen. Ook zijn vrouw, de Luxemburgse Marie Schenk was betrokken bij het verzetswerk alsmede hun twee zoons.
[bewerk] Arrestatie
Door de arrestatie van een medewerkster van de verzetsgroep in februari 1944 werd ook Caubo en zijn gezin opgepakt. Thuis werd het hele gezin opgewacht door een Franse politie eenheid en op het politiebureau ondervraagd. Na drie dagen mochten zijn vrouw en kinderen weer naar huis. Caubo werd getransporteerd naar het doorgangskamp Fresnes en daarna naar Compiegne waar hij zwaar verhoord werd door de Duitsers. Tijdens zijn verblijf daar waren er heftige bombardementen in Parijs. Hierdoor kreeg zijn vrouw een hartaanval waardoor ze op 21 april 1944 overleed. Eén van zijn zoons die toen zestien jaar oud was, toog naar Compiegne waar hij vijf minuten lang zijn vader mocht spreken om hem het verlies van zijn vrouw te vertellen. Geflankeerd door twee SSers met machinepistolen hoorde Caubo zijn zoon aan en sprak "Blijf vertrouwen hebben; na de oorlog zullen we alles oplossen." Hierna werd hij afgevoerd en dat was het laatste wat zijn familie van hem hoorde.
[bewerk] Gevangenschap en overlijden
Caubo kwam uiteindelijk via de concentratiekampen Natzweiler, Dachau, Ottobrunnen en Neuengamme terecht in het concentratiekamp Dautmergen. Dit was een zogenaamd "buitencommando" behorend bij Natzweiler. Hier wist Caubo onder mensonterende en wrede omstandigheden bijna nog een jaar te overleven. Uiteindelijk bezweek hij aan de combinatie van mishandelingen, ondervoeding en dwangarbeid op 13 februari 1945.
[bewerk] Verder personalia en nalatenschap
Caubo was gehuwd met Marie Schenk (Luxemburg 1895-1944) en zij hadden samen drie kinderen, twee zoons (een tweeling geboren in 1927) en een dochter (geboren in 1934). Na de oorlog ontving Caubo postuum onderscheidingen voor zijn verzetswerk uit Frankrijk, Groot Brittannië, Amerika en Nederland. Hij is ondermeer drager van Amerikaanse Medal of Freedom die hij toegekend kreeg in 1946 alsmede het Verzetsherdenkingskruis en het Frans Croix d'Honneur. In het Franse plaatsje Orry-la-Ville (Senlis) staat een monument waar Caubo op genoemd is.
