Jenseits von Gut und Böse
Van Wikipedia
(Voorbij Goed en Kwaad)
Jenseits von Gut und Böse van Friedrich Nietzsche is een boek waarin Nietzsche neutraal en zonder extra verhaallijnen zijn denkbeelden weergeeft over de moraal, de zeden en zijn wereldvisie. Dit resulteert in een zeer complex boek dat geschreven werd zoals hij dacht. De ongelooflijk chaotische schrijfstijl vloeit ook daar uit voort.
In dit boek blaast hij voor het eerst, maar zeker niet voor het laatst heel het moreel systeem op van de christelijk west-europese zeden. Hij eindigt zijn eerte hoofdstuk expliciet met de idee dat de huidige zeden niets waard zijn!
“Andrerseits: ist man einmal mit seinem Schiffe hierhin verschlagen, nun! wohlan! jetzt tüchtig die Zähne zusammengebissen! die Augen aufgemacht! die Hand fest am Steuer!—wir fahren geradewegs über die Moral weg, wir erdrücken, wir zermalmen vielleicht dabei unsren eignen Rest Moralität, indem wir dorthin unsre Fahrt machen und wagen,—aber was liegt an uns! Niemals noch hat sich verwegenen Reisenden und Abenteurern eine tiefere Welt der Einsicht eröffnet.”
Vertaling:
"Aan de andere kant: is men eenmaal met zijn schip hier verzeild geraakt, welaan dan! Nu stevig de tanden op elkaar! De ogen open! De hand vast aan het roer! - we zeilen rechtstreeks over de moraal heen, we pletten, verbrijzelen daarbij misschien ons eigen restant van moraliteit doordat we daarheen durven varen, - maar wat doen wij ertoe! Nog nooit heeft zich voor roekeloze reizigers en avonturiers een diepere wereld van inzichten geopend.”
Inhoud |
[bewerk] Theorie van de Macht
Nietzsche heeft in zijn leven één theorie zeer langdradig uitgewerkt en daardoor wordt hij vereenzelvigd met deze theorie. De basis van de idee die hij verspreidt, is dat alles wat in het universum is, gedreven wordt door één ding: de wil tot macht. Wat hij hiermee bedoelt, legt hij langdradig uit in het boek. Hij doet dit echter zodanig dat hij hieraan zijn bijnaam te danken heeft, de filosoof met de hamer. Hij maakt de theorieën van anderen kapot, slaagt ze stuk met zijn hamer. Hier zie je onmiddellijk dat Nietzsche zelf zodanig gedreven is door zijn wil tot macht, dat hij geen van alle andere filosofen spaart.
In het eerste hoofdstuk van het boek geeft hij een korte schets van het verloop van de geschiedenis van de filosofie. Hij ziet zelf een abstracte beweging in de filosofie die ervoor zorgt dat hij ervan overtuigd is dat het enige wat filosofen voor hem deden, het herkauwen van eerdere filosofieën was. Hij apprecieert sommige ideeën wel meer dan andere. Dit wordt zichtbaar in het feit dat hij meer of minder tijd uittrekt om uit te leggen waar het fout gaat. De eerste grootste fout die volgens Nietzsche gemaakt is, is die van de ideale wereld. Deze wereld zorgt ervoor dat de idee los staat van de aarde en dat het leven over meer gaat dan louter wat aanwezig is in de zintuiglijke realiteit. Nietzsche verwerpt deze idee. Hij meent dat de ziel ondanks zijn idee toch blijft bestaan en dus niet louter iets ideaal is.
Een tweede groot idee waartegen Nietzsche ten strijde trekt is de betekenis van de wil. Hier valt hij Schopenhauer aan. Deze zou verklaard hebben dat de ganse mensheid beseft wat wil is en hij heeft het er verder niet over het begrip wil zelf. Volgens Nietzsche daarentegen is de wil een gecompliceerd iets. Een wil bestaat uit gevoelens en denkwerk en vooral een commanderend affect. In de 'vrijheid van wil' ziet Nietzsche een superioriteitsgevoel tegenover iemand anders. Het betekent in zijn ogen dat jouw wil groter is dan de wil van de andere. Hij schaft zo de vrije wil en de onvrije wil af. Hij had deze begrippen even goed kunnen behouden, maar zijn eigen principes gaan voor natuurlijk.
Vanaf deze principes over de wil, gaat hij over naar de wil tot macht. Aangezien de wil iets is dat bepaalt of je iemand commandeert of gecommandeerd wordt, gaat het hier duidelijk om niets dan macht. Dit brengt Nietzsche zo ver om te zeggen wat moraal eigenlijk is. Moraal is een willen van bepaalde groepen en indien het willen van deze groter is dan het willen van de andere wordt het opgevat als leer van de machtsverhoudingen waaronder het fenomeen 'leven' ontstaat.
Hij besluit zijn eerste hoofdstuk met de bewering dat we aan het begin staan van een heel nieuw denksysteem. De moraal die niet meer is dan wat de sterkste wil wilt. Nietzsche waarschuwt dat het een gevaarlijke denkpiste is, die een nieuwe wereld opent. Hij belooft echter dat al hetgeen je riskeert in deze nieuwe wereld die hij heeft opengedaan een diepere wereld dan er ooit is geweest openbaart.
[bewerk] Gevolgen van de Machtstheorie
De schrijfstijl van Nietzsche is er niet op gericht om even simpel uit te leggen wat hij denkt. Hij zegt in zijn boek dat hij zelf zijn eigen vrienden geen versimpelde versie gunt. Dit sluit aan bij zijn kijk op 'Übermenschen' en 'Untermenschen'. Zijn beeld van deze tegenstelling is veel eerlijker dan wat Hitler er van gemaakt heeft. Volgens Nietzsche is iedereen die hem kan volgen in de theorie van de macht een Übermensch. De mensen die beseffen wat de theorie van de macht in de praktijk betekent, zijn de mensen die boven de anderen staan. Hitler heeft dus in het eerst opzicht wel overdreven met zijn Holocaust op basis van deze filosofie.
Maar Nietzsche knoopt hier echter nog enkele dingen aan vast in zijn boek. Zo bepaalt hij zonder veel schroom dat de Duitsers het meeste kans hebben om Übermensch te worden. De Fransen kunnen het al een pak minder en de Joden kunnen het al helemaal vergeten. Het ligt niet aan het feit dat een Fransman niet verstandig genoeg is of dat een Jood sowieso achterlijk is maar het ligt aan de taal. Nietzsche leefde in een tijd waarin iedereen zijn taal sprak en de elite eventueel nog enkele andere talen.
[bewerk] Hoofdstuk 2
In zijn tweede hoofdstuk gaat hij daar uitgebreid op in. Zijn theorie is retorisch, zwaar en emotioneel. Hij heeft in zijn optiek dus de beste taal om zo'n tekst te schrijven. Het Duits is de zwaarste taal en toch nog het meest emotioneel van het Europese continent. Wanneer een Fransman echter deze tekst moet beginnen lezen zal hij in zijn taal nooit hetzelfde kunnen terugvinden. Het Frans is volgens Nietzsche immers een taal waarin enkel het rationalisme kan floreren. Het ligt met andere woorden allemaal aan de nuances die je in de ene taal kan leggen terwijl het onmogelijk is dat te doen in eender welke andere taal. En de nuanceringen die hij maakt, zouden onvertaalbaar zijn. Ik heb het boek in het Nederlands gelezen dus ik weet niet of het waar is.
[bewerk] Hoofdstuk 3&4
In het derde hoofdstuk gaat Nietzsche hardleers tekeer tegen de katholieke kerk en religies. Hij kan het ergens wel begrijpen dat mensen lang geleden geloofden in een god. Maar nu moet men zich onderdanig opstellen tegenover een God, de vader van Jezus. Jezus die de mensen heeft uitgelegd wat onderdanigheid is. Dit gaat voor Nietzsche te ver. Vanuit zijn standpunt is heel deze religie opgezet omdat er een man in Rome zit die zijn wil aan alle mensen wil kunnen opleggen. Vanuit dezelfde optiek bekijkt hij de Brahmanen uit India als mensen die het gepresteerd hebben om eeuwenlang de macht in handen te houden dankzij een religie. De godsdienst is dus niets meer dan een middel om de wil tot macht tevreden te stellen.
[bewerk] Hoofdstuk 5
In het 5de hoofdstuk bespreekt hij de moraal. De hamer van Nietzsche vliegt in het rond. Moraal is volgens hem iets onnatuurlijk. De moraal is immers het beperken van het 'laisser aller'. Hij gaat hard tekeer tegen twee vormen van moraal. De eerste is een oude, godsdienstige moraal. Deze is de slavenmoraal van de Joden. Als je elkaar helpt, je jezelf dienstbaar stelt tegenover de ander dan zal God je daarvoor belonen. Zo is God er in geslaagd de waarden om te keren. Rijk, kwaad en gewelddadig zijn, werden wereldse en dus slechte dingen. De wereld werd een scheldwoord.
Ten tweede is er de kuddemoraal. Voor Nietzsche is het duidelijk dat het individu meer te zeggen moet hebben dan de massa. Maar in het Europa van zijn tijd kwamen de grote ideologieën op. Zo is er bijvoorbeeld het socialisme. Deze is niet goed want het vervangt de mens door iets onnatuurlijk namelijk de kuddemens. Het is na de Franse revolutie zelf nog gebleken dat elke mens naar macht streeft. De wil tot macht kan niet onderdrukt worden. Het socialisme probeert slechts het individu uit te wissen. Verder wordt dan door de kuddemoraal bepaald wat goed of slecht is. Naargelang wat die kudde zegt zijn er verschillende dingen goed of slecht. Zo blijkt dan dat de machtigste groep bepaalt wat de moraal is. De wil tot macht speelt dus toch mee, maar alleen tussen de kuddes.
[bewerk] Hoofdstuk 6-10
In de volgende hoofdstukken geeft Nietzsche duidelijke tekens van de Übermensch, de Duitser. Hij geeft ook een beetje aandacht aan de Europese gedachten. De Joden verklaart hij vervolgens weer vijanden van het Duitse volk. Omdat dit geenszins met het gekozen werk te maken heeft, ga ik er niet dieper op in. Volgens Nietzsche was dit boek ook niet bedoeld voor zijn tijdgenoten. Het was iets dat voor het nageslacht bedoeld is. Aan ons, het nageslacht, om het te begrijpen.
[bewerk] External links
- Lees het boek op Gutenberg-project originele Duitse tekst.
