Lineaire onafhankelijkheid

Van Wikipedia

Binnen een vectorruimte V over een lichaam K (in België: veld) wordt een verzameling vectoren v₁, v₂, ..., v_n aangeduid als lineair onafhankelijk wanneer geen enkele van deze vectoren is te schrijven als een lineaire combinatie van de andere vectoren.

Wiskundig geformuleerd: de vectoren v₁, v₂, ..., v_n heten lineair onafhankelijk indien
a₁ v₁ + a₂ v₂ + ... + a_n v_n = 0 impliceert dat a₁ = 0 en a₂ = 0 en ... en a_n = 0 voor willekeurige scalairen a_i uit K met i ∈ {1,2, ...,n}.

Als vectoren niet lineair onafhankelijk zijn heten ze lineair afhankelijk.

De dimensie van de vectorruimte is gelijk aan het maximaal aantal lineair onafhankelijke vectoren.

[bewerk] Voorbeelden

[bewerk] Voorbeeld 1

Beschouw de vectoren (1,0) en (–1,2) in R². Om na te gaan of ze lineair afhankelijk zijn stellen we een lineaire combinatie van de twee vectoren gelijk aan de nulvector.

Het blijkt dat de coëfficiënten a en b beiden 0 moeten zijn, de vectoren zijn dus lineair onafhankelijk.

Lineaire onafhankelijkheid kan ook m.b.v. de determinant gecontroleerd worden, als twee rijen (kolommen) lineair afhankelijk zijn is de determinant nul.

De determinant van

is –1, de vectoren zijn aldus onafhankelijk.

[bewerk] Voorbeeld 2

Beschouw de vectoren (1,0,–2), (3,2,0) en (4,2,–2) in R³. Deze zijn lineair afhankelijk omdat elke vector geschreven kan worden als een lineaire combinatie van de overige. Zo is (4,2,–2) = (1,0,–2) + (3,2,0). Dit is equivalent met het feit dat we de nulvector kunnen schrijven als een lineaire combinatie van de drie vectoren zonder dat alle coëfficiënten 0 moeten zijn.

Analoog is de determinant nul: