Makro top-40

Van Wikipedia

De Makro top-40 is een lijst van personen die volgens de CRI mogelijk betrokken zijn met brandstichting bij Makro vestigingen rond 1985. De aanslagen zouden zijn uitgevoerd door terreurgroep "RaRA". Onder druk van deze aanslagen trok Makro-eigenaar SHV zich terug uit Zuid-Afrika.

In 1996 bleek de lijst in handen van dagblad De Telegraaf. Met het artikel 'BVD VREEST terreur op Schiphol' van journalist Martijn Koolhoven werd een verband gesuggereerd tussen GroenLinks kamerlid Wijnand Duijvendak, Milieudefensie en RaRA. Duijyvendak zou volgens Koolhoven vierde staan in de Makro top-40.

Het artikel was voor tweede kamerlid Oedayraj Singh Varma aanleiding voor vragen aan de ministers van Binnenlandse Zaken en Justitie. Minister Dijkstal verwees in zijn antwoord naar het tijdschrift Ravage van 1 november 1996, daarin staat dat de Makro top-40 lijst in 1985 door actiegroep "Stille(n) Nacht, Heilige Vracht" werd gestolen uit een pand van een observatieteam van de Rijkspolitie. Dijkstal ontkende betrokkenheid van de BVD bij inbraken bij Millieudefensie en vond het "niet opportuun te onderzoeken hoe de lijst thans in handen van de pers is gekomen".^[1]

In 1988 schrijft journalist Jan Heitink in het OSL blad Stavast: "Al geruime tijd circuleert in (laat ik maar noemen) kringen van de particuliere inlichtingendienst, belast door de directies van bedrijven met de bewaking tegen onder meer groepen als Rara een lijst met 30 ­ 34 namen van lieden die met de branden en de sabotage aan benzinepompen te maken hebben. Dat lijstje met namen is ook aan de politie bekend. Ik zou zelfs denken dat het van de politie afkomstig is". Heitink was tot halverwege de jaren tachtig adjunct-hoofdredacteur van de Telegraaf. Hij is een persoonlijke vriend van publicist en complotdeskundige Peter Siebelt.^[2]

Over het lekken van de zgn Makro top-40 naar de Telegraaf bestaan verschillende theorieen. Volgens Duijvendak is het plausibel dat de lijst via Siebelt bij de Telegraaf kwam. Hij sluit echter niet uit dat de BVD iets met de artikelen te maken had^[3], de Telegraaf citeerde namelijk een anonieme bron van de "Politieke Inlichtingendienst". Hij gaf zijn advocaat opdracht uit te zoeken of die anonieme bron echt bestaat.'

Buro Jansen & Janssen beschouwt Heitink als schakel tussen de Telegraaf, OSL en inlichtingendiensten. Veel van zijn artikelen waren gebaseerd op door Siebelt bij diverse organisaties ontvreemde gegevens, na zijn Telegraaf artikel uit 1994 met beschuldigingen van misbruik van subsidies door Jan Nico Scholten van Parlementariers tegen Apartheid schreef hij over hetzelfde onderwerp in het OSL blad Stavast waarbij nog meer interne informatie gebruikt werd. Na een kort geding moest de Telegraaf het artikel rectificeren. Het boek "De Soltikow Affaire" uit (2005) van journalist Ton Biesemaat lijkt de rol van Heitink als agent van de inlichtingen dienst te bevestigen. Volgens Biesemaat was Heitink als Telegraaf correspondent in Parijs agent van de Franse inlichtingendienst^[4], Heitink vertelde hem dat hij tevens intensieve contacten met de toenmalige BVD en de CIA had.

Siebelt ontkent betrokkenheid : "Een mooie poging van Lubbers en haar privé-Stasi, maar ik ga haar niet helpen door haar te corrigeren."^[5] Zes organisaties waaronder XminY deden bij de politie aangifte van oplichting en deelname aan een criminele organisatie. Siebelt en een medewerker werden aangehouden en verhoord. Om onbekende redenen besloot de officier van justitie het tweetal niet te vervolgen.

Referenties:

↑ https://www.aivd.nl/actueel_publicaties/parlementaire/algemeen/antwoorden_op_4 Antwoorden op kamervragen inzake makro-branden 29 november 1996 ↑ Liefdewerk Oud Papier wordt vervolgd Buro Jansen & Janssen 1 juli 1995 ↑ De Telegraaf, Milieudefensie, en de oud papier-affaire Ravage november 1996 ↑ De stadhoudersbrief: het geheim van het Vaticaan (Deel 2) door Ton Biesemaat ↑ 'Pim is vermoord door een gesubsidieerde miljardenindustrie', Katholiek Nieuwsblad, 17 januari 2003