Siegfriedlinie
Van Wikipedia
De Siegfriedlinie, ook wel Westwall genoemd, is een verdedigingssysteem in Duitsland, bestaande uit meer dan 18.000 bunkers.
De linie loopt van Kleef aan de Nederlandse grens tot aan de Zwitserse grens en heeft een lengte van meer dan 630 km.
In de jaren voor de Tweede Wereldoorlog bouwden vele Europese staten eigen verdedigingslinies. Daarom bouwden de Duitsers in het oosten en het westen van Duitsland een verdedigingslinie. Respectievelijk Ostwall en Westwall genoemd.
De Westwall werd gebouwd tussen 1936 en 1945 in opdracht van Adolf Hitler. De linie in het westen (Westwall) was een reactie op de Franse Maginotlinie, een gigantisch fortenstelsel langs de Duitse grens, dat de Duitsers het nodige ontzag inboezemde.
Het bouwproject is vergelijkbaar in omvang met de aanleg van de Duitse snelwegen waardoor duizenden mensen aan het werk moesten/gingen. De werking was psychologisch en strategisch bedoeld: als oppepper voor de Duitse bevolking en als afschrikking voor de Fransen.
Het strategische voordeel dat Hitler met zijn Westwall behaalde bleek in september 1939 Er waren slechts 100.000 à 200.000 soldaten in de linie gelegerd terwijl de hoofdmacht in Polen was. Frankrijk had hiertegenover 100 divisies (bijna 800.000 man) In deze periode ontstond de 'Sitzkrieg', kleine plaagacties over en weer. Men was overtuigd van de kwaliteit van de verdedigingslinies, beide landen durfden elkaar niet frontaal aan te vallen ten kostte van Polen. In mei 1940 vielen de Duitse troepen aan. Geen frontale aanval op de Maginotlinie, maar een aanval door de Belgische Ardennen naar Frankrijk. Hiermee passeerden zij de sterkste delen van Maginotlinie, Iets wat een kleine Britse Veldmaarschalk 4 jaar later ook zal proberen met de Westwall....
De linie kan echter niet worden vergeleken met de Maginotlinie. Het was een totaal ander concept, gebaseerd op ervaringen in de Eerste Wereldoorlog. De Duitsers geloofden meer in 'kleine' gevechtsopstellingen die elkaar onderling konden steunen met diepte in de verdediging. Het oorspronkelijke concept is echter in 1944 snel aangepast. Men dacht in de jaren 30 de gevechten vanuit de bunkers te moeten voeren maar deze bleken in 1944 eerder dienst te doen als 'betonnen muizenvallen'. Het nieuwe concept uit 1944 betekende dat de bunkers bescherming moesten bieden tijdens beschietingen maar dat gevechten vanuit opstellingen buiten de bunkers gevoerd werden.
In 1944 bood de verouderde Westwall een veilige stop voor de terugtrekkende Duitse eenheden. Door logistieke problemen aan geallieerde kant en een onterecht ontzag voor de Westwall kregen de Duitsers ook nog eens tijd voor een 'reorganisatie'. Toen dus de geallieerden vanaf half september 1944 de opmars weer startten, ontstonden verbeten en felle gevechten waarna de opmars snel vastliep. Er zijn auteurs die beweren dat het doorbreken van de Siegfriedlinie of Westwall, wat feitelijk een maand of 6 heeft geduurd, meer Amerikanen het leven heeft gekost dan de hele Vietnamoorlog.
Na de oorlog werd de verantwoordelijkheid voor het verwijderen van de opstellingen bij de respectievelijke bezettingsmachten gelegd. Vandaar dat de linie eigenlijk niet meer bestaat. De enige zichtbare resten zijn de antitankhindernissen en wat vreemde bulten in het landschap. Op sommige plaatsen probeert men nu de resten van de Westwall te beschermen. Er zijn enkele musea ontstaan in oude bunkers en zeldzame dieren en planten vinden een perfect thuis in de vochtige en donkere ruïnes.
[bewerk] Zie ook
