Sir Robin Knox-Johnston
Van Wikipedia
Sir Robin Knox-Johnston (Putney, 17 maart 1939) is een geridderd Engels zeilfanaat. Zeilde als eerste solo rond de wereld (Sunday Times Golden Globe Race, Single handed Around the world, 1969). Daarna nam hij deel aan andere zeilwedstrijden waarin hij verdienstelijk presteerde (o.a. 2de in de Jules Verne Trophy 1993/94 tesamen met Peter Blake (zeiler)). Zijn verslag van de Golden Globe Race zou talrijke andere wereldomzeilingen en races inspireren.
Robin Knox-Johnston, de oudste uit een gezin van vier, starte zijn loopbaan als dienstplichtige en was later een aantal jaren op zee bij de Koopvaardij, trouwde in 1959 met Suzanne († 2003) waar hij één dochter mee heeft.
Na voltooiing van zijn dienstplicht op de "HMS Vanguard" verzeilde hij in India. Hij werkte vervolgens op een aantal vrachtschepen. In april 1968 verliet hij de koopvaardij en trachte om met een kleine zeilboot van Bombay naar Engeland te zeilen. In 1967 startte met de voorbereiding van de race die hem beroemd zou maken.
Andere bekende zeilwedstrijden waar Robin Knox-Johnston aan deelnam:
- 'Round Britain Race' (1970 en 1974)
- 'Cape Town to Rio Race' op een jacht van Sir Peter Blake in 1971
- 'Whitbread Round the World Race' (1977)
- 'Jules Verne Trophy' (1993/94)
[bewerk] Openbaar leven
- 1992 tot 2001: President van de Sail Training Administration
- 1992 tot heden: Directeur van het Nationale Maritieme Museum te Cornwall
- 1995 geridderd: Sir Robin Knox Johnston
[bewerk] De Golden Globe Race
De Golden Globe race werd gesponsord door de Britse krant The Sunday Times. De regels waren eenvoudig: tussen 1 juni en 31 oktober 1968 moest men vertrekken op een solo-wereldomzeiling die via de Kaap Hoorn en Kaap de Goede Hoop terug naar Engeland leidde. De winnaar zou een prijs van 5000 pond ontvangen.
Vier van de negen deelnemers gaven op nog voordat ze de Atlantische Oceaan overgestoken waren. Chay Blath rondde Kaap de Goede Hoop vooraleer hij de wedstrijd verliet; Nigel Tetley nam te veel risico's en zonk in een (veronderstelde) race met Donald Crowhurst die, zoals achteraf bleek, de zaak bedroog. Crowhurst werd uiteindelijk gek en verdronk nadat hij van zijn schip sprong in het zicht van de meet; Bernard Moitessier was kanshebber op de overwinning, maar haakte af na 3/4 van de race en zette koers naar Tahiti, 'om zijn ziel te redden', dat hij uiteindelijk bereikte na 1½ keer rond de wereld te hebben gevaren.
Alleen Robin Knox-Johnston arriveerde in Engeland. Hij verwierf internationale bekendheid en ontving verscheidene eretekens (waaronder de CBE, Commander of the Order of the British Empire, 1970). Een deel van het prijzengeld schonk hij aan de weduwe van Donald Crowhurst.
Overige deelnemers
- John Ridgeway: 'English Rose' (32 ft) 1 juni 1968 - uit de race op 18 juli 1968 te Recife
- Chay Blyth: 'Dytiscus 111' (30 ft) 8 juni 1968 - uit de race op 25 augustus te Tristran da Cunha
- Robin Knox-Johnston: 'Suhaili' (32ft) 14 juni 1968 - aankomst te Falmouth op 22 april 1969
- Bernard Moitessier: 'Joshua' (40ft) 22 augustus 1968 - uit de race te Kaapstad op 18 maart 1969 (vervolgt de reis naar Tahiti)
- Loick Fougeron: 'Captain Browne' (30ft) 22 augustus 1968 - uit de race op 27 novemner 1968 te St Helena
- Bill King Galway: 'Blazer' (42ft) 24 augustus 1968 - uit de race op 22 nobember 1968 te Kaapstad
- Nigel Tetley: 'Music for Pleasure' (40ft) 16 september 1968 - schipbreuk voor de Azoren in mei 1969
- Alex Caruzzo: 'Gancia Americana' (66ft) 31 oktober 1968 - uit de race in november 1968 te Lisbon
- Donald Crowhurst: 'Teignmouth Electron' (40ft)31 oktober 1968 - gediskwalificeerd op 6 maart 1969 (zelfmoord in juli 1969)
