Van Wijngaarden-grammatica
Van Wikipedia
Een Van Wijngaarden-grammatica is een twee-niveau-grammatica die een manier biedt om oneindige grammatica's met een eindig aantal regels te definiëren.
Van Wijngaarden-grammatica's zijn uitgevonden door Adriaan van Wijngaarden voor het rigoureus definiëren van een aantal syntactische beperkingen die tot dan toe in natuurlijke taal geformuleerd moesten worden, ondanks dat ze eigenlijk syntactisch van aard zijn, zoals de eis dat identifiers in een programma-module uniek zijn, en de unificatie van gebruik en definitie van identifiers.
Deze techniek werd gebruikt en ontwikkeld bij het definiëren van de programmeertaal ALGOL 68.
[bewerk] Overzicht
Een VW-grammatica bestaat uit een eindige verzameling metaregels, die worden gebruikt om (mogelijk oneindig veel) producties af te leiden uit een eindige verzameling hyperregels. De metaregels worden gedefinieerd door een contextvrije grammatica. De hyperregels leggen een beperking op aan de toegestane contexten op het hoogste niveau.
De consequente substitutie die gebruikt wordt in het afleidingsproces is in essentie equivalent aan unificatie als in Prolog, zo merkte Alain Colmerauer op.
[bewerk] Toepassingen buiten ALGOL 68
Anthony Fisher heeft geprobeerd een parser te construeren voor algemene VW-grammatica's.
Men heeft voorgesteld de methode te gebruiken om complexe menselijke interacties in de ergonomie te beschrijven.
