Verlostang
Van Wikipedia
De verlostang of forceps is een hulpmiddel om een bevalling te bespoedigen. Het apparaat bestaat uit twee delen, die men lepels noemt. Er is een 'mannelijke' en een 'vrouwelijke' helft. De eerstgenoemde heeft een uitsteeksel, de laatste een gat waar dat uitsteeksel precies inpast. In iedere verloskamer ligt een verlostang klaar. Bij iedere bevalling kan men immers voor onverwachte situaties komen te staan. Er zijn diverse types. Verlostangen worden tegenwoordig in de praktijk belangrijk minder vaak toegepast dan zgn. vacuumextracties, waarbij de baby wordt geboren door aan een cup te trekken die met een vacuum op het hoofdje wordt vastgezogen.
De tang wordt zo aangelegd dat de gebogen lepels als een mutsje over beide oren van het kind liggen. Het is niet zo dat ze in de nek of onder de kin van de baby weer worden vastgehaakt. Overal wordt gelijkmatige druk uitgeoefend. Knijpen is dus uit den boze. Als de dokter er zeker van is dat de tang goed zit en hij niets forceert, legt hij ook zijn andere hand om de greep van de tang en trekt heel langzaam en voorzichtig het hoofdje van het kind tevoorschijn. Zoals de tangverlossing tegenwoordig wordt toegepast is ze zeker gelijkwaardig aan de vacuumverlossing.
In de Verenigde Staten, waar men veel doet aan vergaande pijnbestrijding bij de bevalling, is men vaker aangewezen op de verlostang dan in Europa. In sommige ziekenhuizen zijn tangverlossingen zelf meer regel dan uitzondering. Dat lijkt echter geen gunstige ontwikkeling, want iedere kunstverlossing - hoe goed het ook uitgevoerd wordt - brengt altijd meer risico's met zich mee dan een normale bevalling.
Een duidelijke reden om de bevalling door middel van een verlostang te versnellen is bijvoorbeeld dat de baby na één tot anderhalf uur persen nog niet is geboren, of wanneer het kindje het benauwd gaat krijgen of het al benauwd heeft.
De verlostang heeft in de volksmond een slechte naam. Toen de medische wetenschap nog niet zo vergevorderd was als tegenwoordig, veroorzaakte dit instrument inderdaad weleens een bloedbad en ook kwam het niet zelden voor dat een kind blijvend letsel opliep als gevolg van een tangverlossing. Vooral de zogenaamde "hoge tang" was in dit verband berucht. Deze methode wordt echter niet meer toegepast.
