Łucznik (żołnierz)
Z Wikipedii
Łucznik - żołnierz, którego główną bronią był łuk. Łuczniczy najczęściej nie posiadali opancerzenia, ale zdarzało się iż byli odziani w lekki skórzany pancerz, np. skórznia.
Formacje łuczników były jednostkami bardzo mobilnymi i zwrotnymi, dlatego w taktyce obronnej przede wszystkim wystawiano ich do pierwszych rzędów, by mogły się wycofać na tyły gdy nieprzyjaciel się zbliży. Każdy z żołnierzy mógł wystrzelić średnio 10-12 strzał na minutę, co przy większych armiach dawało potężną siłę rażenia. Przez to były doskonałymi jednostkami do walki w otwartym polu jak i obrony twierdzy.
Zanim powstała broń palna, w tym armaty, zarówno łucznicy jak i kusznicy byli uznawani za artylerię. Już w XV wiek w. łuk tracił na popularności, ale przetrwał on do dziś i jest wykorzystywany, głównie przez współczesne bractwa rycerskie.
