Achab (król Izraela)
Z Wikipedii
Achab (ok. 873 – 854 p.n.e.) – siódmy król państwa Izrael; syn króla Omriego, kontynuował politykę ojca, dążąc do zjednoczenia kraju. Pokonał Moabitów i Bar Hadada II - króla Aramejczyków, z którym później zawarł przymierze, prowadząc wojny z Asyryjczykami. Utrzymał pokój z królestwem Judy. Sprzymierzył się z Fenicjanami przez małżeństwo z Jezabel, córką króla Tyru, Etbaala, która wprowadziła do Izraela kult Baala i Asztarte, wskutek czego Achab został potępiony przez proroka Eliasza.
W Biblii jego imię stało się synonimem niegodziwości, pamiętny wrogością okazywaną prorokowi Eliaszowi, wprowadzeniem kultu Baala i skazaniem na śmierć Nabota z namowy swej żony, królowej Jezebel za nie popełnione winy.
Achab nie tylko wprowadził Baala jako boga do stolicy swego państwa, ale ponadto za namową Jezebel wzniósł ołtarze pogańskie na wielu wzgórzach, gdzie pod osłoną gajów kapłani i inni uczestnicy zwodniczego kultu wywierali swój zgubny wpływ, aż cały niemal Izrael poszedł za nimi. Zginął podczas oblężenia Ramot w Gileadzie.
