Apologia
Z Wikipedii
Apologia - (gr. απολογια, - apologia - obrona, mowa obrończa) - gatunek literacki wywodzący się ze sztuki oratorskiej. Tekst mówiony lub pisany, poświęcony obronie jakiejś osoby, idei, sprawy lub dzieła, zawierający jawną lub ukrytą ich pochwałę oraz odparcie zarzutów przeciwników. Apologie była gatunkiem częstym zwłaszcza w antycznej literaturze chrześcijańskiej. Znamy jednak również apologie żydowskie (np. Józef Flawiusz - Przeciw Apionowi)
Najwcześniejsze apologie chrześcijańskie (II w. n.e.):
- Kwadratus - Apologia
- Arystydes z Aten - Apologia
- Aryston z Pelli - Dialog między Jazonem a Papiskusem
- Święty Justyn - Pierwsza Apologia, Druga Apologia, Dialog z Żydem Tryfonem
- Tacjan Syryjczyk - Mowa do Greków
- Milcjades - Apologia filozofii chrześcijańskiej
- Apolinary z Hierapolis - Mowa do cesarza
- Atenagores z Aten - Prośba za chrześcijanami, O zmartwychwstaniu umarłych
- Teofil z Antiochii - Do Autolika
- Meliton z Sardes - Apologia w obronie chrześcijan, Homilia paschalna
- Do Diogneta
- Hermiasz - Satyra z filozofów pogańskich
- Filip Melanchton - Apologia Konfesji Augsburskiej, obrona luteranizmu z r. 1531
- Robert Barclay - An Apology for the True Christian Divinity, obrona kwakieryzmu z r. 1676
Inne apologie w literaturze:
- Platon - Apologia, opis obrony Sokratesa podany przez Platona
- Ksenofont - Apologia, obrona Sokratesa w wersji Ksenofona
- Ksenofont - Agesilaos, apologia władcy Sparty i ustroju spartańskiego
- Colley Cibber - Apologia Życia Colleya Cibbera, autobiografia autora z r. 1740 zajmująca się jego poezją i dramatopisarstwem
- John Newman - Apologia Pro Vita Sua, (Obrona Pewnego Życia) z 1864 r. broniąca Rzymskiego Katolicyzmu.
- G. H. Hardy - Apologia Matematyków,esej z 1940 r.
