Bitwa pod Gniewem
Z Wikipedii
| Bitwa pod Gniewem Druga wojna szwedzko-polska 1625-1629 |
|||||||||||||||||
| Data | 22 września – 1 października 1626 | ||||||||||||||||
| Miejsce | Gniew | ||||||||||||||||
| Wynik | zwycięstwo Szwedów | ||||||||||||||||
| Terytorium | ujście Wisły | ||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||
Bitwa pod Gniewem rozegrała się pomiędzy siłami Rzeczypospolitej i Szwecji w roku 1626. Dowódcą wojsk polskich był Zygmunt III Waza, zaś szwedzkich – Gustaw Adolf. Zwycięstwo w bitwie odniosła Szwecja i była to druga w historii porażka husarii.
Spis treści |
[edytuj] Geneza
Po zajęciu Inflant w lipcu 1626 w Piławie ląduje korpus szwedzki w sile prawie 10 000 ludzi i 80 dział, zajmując Braniewo, Frombork, Tolkmicko, Elbląg, Malbork, Tczew, Gniew i Puck. Głównym celem szwedzkim był Gdańsk, na którego odsiecz wyruszył król Zygmunt III Waza na czele 6780 jazdy (w tym 4000 husarii), 4430 piechoty z 20 działami.
[edytuj] Przebieg bitwy
Bitwę rozpoczęła szarża polskiej husarii. W wyniku zastosowaniu przez Szwedów nowej taktyki ogniowej (zamiast jednego szeregu muszkieterów salwę oddały jednocześnie cztery szeregi) szarżująca kawaleria poniosła straty w wysokości ok. 50 ludzi (zwykle szarże husarii kończyły się znacznie niższymi stratami – ok. 10 ludzi).
Jednak wbrew przewidywaniom Gustawa Adolfa nie zatrzymało to husarskiej szarży, która rozbiła wojska szwedzkie w 3. dniu walki i ostatniego dnia w trakcie wypierania Szwedów. Mimo to wskutek niezwykle nieudolnego dowodzenia polskiego sukcesy husarii nie zostały wykorzystane, pozbawieni wsparcia musieli wycofać się z pola bitwy. 1 października 1626 król polski wydał rozkaz odwrotu, a odbicie Gniewu nastąpiło dopiero w 1627 pod dowództwem hetmana Stanisława Koniecpolskiego.
[edytuj] Skutki
- Szwecja zajmuje m.in. Malbork, Elbląg i Puck.
- Rozpoczynają się działania podjazdowe Rzeczypospolitej prowadzone przez hetmana Stanisława Koniecpolskiego.
